«توريه» به معني سخنان دو پهلو، هرگز مصداق كذب نيست؛ زیرا عبارت گوینده تحمل هر دو معنی را دارد، هر چند مخاطب معنایی را بفهمد که با واقعيت مطابقت نداشته باشد، اما منظور متکلم، مفهوم صحيح است. معيار صدق و كذب، مقصود گوينده است كه قابل تطبيق بر محتواى عبارت می باشد، و اشتباه شنونده در فهم معنى كلام، ارتباطى به گوينده ندارد.

«توريه» به سخنى گفته مى شود كه شنونده از آن مطلبی را فهمیده در حالی که گوينده از آن مطلب ديگرى را اراده مى كند. و افراد مقيد برای پرهيز از دروغ به آن متوسل مى شوند. مثل سخن يكى از علما که از او سؤال كردند، جانشين بلافصل پيامبر(ص) كه بود؟ او كه در شرائطى بود كه نمى بايست عقيده خود را صريحاً بيان كند در جواب گفت: «آن كس كه دخترش در خانه او بود». شنونده فكر مى كرد كه منظورش ابوبکر است، كسى كه دخترش در خانه پيامبر(ص) بود، اما منظور گوينده کسی بود که دختر پيامبر(ص) در خانه او بود، يعنى امام على(ع).