غيبت ممکن است به وسيله زبان، قلم و حتی با اشاره دست و امثال اینها باشد. گاه ممکن است در لباس طنز و گاه جدی بيان شود. افزون بر اين، ممکن است با تعبيرات صريح و يا کنايی، انجام گیرد؛ مثلا در مقام خيرخواهى بگويد: «خدا عاقبت فلان كس را ختم به خير كند»، در واقع شخص با این تعبیرات، گناه را در لباس طاعت عرضه مى كند. در اين مثال غيبت کننده مرتکب دو گناه غيبت و رياكارى شده است.

وی ابو محمّد طلحة بن عبیدالله بن ابى عون غسّانى عونى است. شهرت و اشعار روان وى و کلمات طنزآمیز او که در کتابها جمع آورى شده است، ما را از معرّفى وى و ذکر نبوغ و خلاّقیـّتش بى نیاز می کند؛ چنانکه تاریخ حیات وى که نگاشته شده و اشعار مجمل و مفصّلى که از او به یادگار مانده، پژوهشگر را از دلیل آوردن بر تشیُّع وى و فانى بودن او در ولاء و محبّت ائمّه دین(ع) بى نیاز مى گرداند. اشعار وى در مدح و رثاى اهل بیت(ع) در «مناقب ابن شهرآشوب»، «روضة الواعظین فتّال» و «الصراط المستقیم بیاضى» آورده شده است.

ابوالعلا «محمّد بن ابراهیم سَرَوى» شاعر بى نظیر طبرستان و شخصی با فضیلت بود. وى نامه نگارى هایى با «ابوالفضل بن عمید» متوفاى (360) داشته است. همچنین داراى کتابها و اشعار جذّاب و کلمات طنز فراوان است که مقدار شایسته اى از آن در «یتیمة الدهر» ذکر شده است.