شکر به مفهوم قدردانی از نعمت ها با قلب، زبان و عمل است. شکر قلبی به معنی تسليم در برابر رضای خداوند، و شکر زبانی، ادای جملات سپاس گزارانه است. مقصود از شکر عملی نیز، استفاده مناسب از هر نعمت در راستای هدف خلقت می باشد. البته هيچ كس توان شكرگزاری واقعی از نعمت هاى خدا را ندارد؛ چرا كه همين توفيق شكرگزارى و توانایی بر آن از نعمت هاى خدا بوده و خود نیازمند به سپاسی دیگر است. لذا همانطور كه در روايات اشاره شده برترين شكر، اظهار عجز و ناتوانى از شکرگزاری در برابر نعمت هاى خداوند است.

بعضى از ارباب لغت هنگامى كه به واژه «نوم» (خواب) رسيده‌ اند گفته‌ اند: «نوم» مفهوم معروفى دارد؛ اما «راغب» مى ‌گويد: براى «نوم» تفسيرهاى مختلفى شده كه تمام آنها صحيح است منتهى از منظرهاى متفاوت. بعضى گفته‌ اند: «نوم» همان سست شدن اعصاب مغزى بر اثر رطوبات و بخاراتى است كه به آن مى‌ رسد، و برخی دیگر گفته‌ اند: «نوم» آن است كه خداوند روح انسان را قبض مى ‌كند بى‌ آنكه بميرد، و بعضى «نوم» را مرگ خفیف و «موت» را نوم ثقيل می دانند.