خداوند درباره آفرينش آسمان مى‌ فرماید؛ «ما آسمان را سقف محفوظى قرار داديم». این تعبیر می تواند اشاره به جو زمین باشد. جوی که مانند حفاظی پولادین مانع نفوذ اشعه های مرگبار و برخورد اجرام آسمانی با زمین می گردد. دانشمندی به نام «فرانک آلن» می گوید: «جو زمین روزانه شر 20 میلیون سنگ آسمانی را رفع می کند، سنگ هایی که با سرعت 50 کیلمومتر در ثانیه بسوی زمین در حرکت اند، که حتی برخورد کوچک ترین شان با زمین انفجاری معادل نیروی ذرات اتمی ایجاد می کنند». حال اگر اين سقف نبود؛ آيا آرامشى در زمين وجود داشت؟

هميشه مشاهده صحنه آسمان‌ ها و زمين، براى انسان‌ ها تفكّرانگيز بوده است؛ ولى هر قدر علم و دانش انسان پيشرفت نموده عظمت جهان اسرارآميز بالا در نظر او بيشتر شده است؛ به طورى كه اگر عظمت آسمان‌ ها را در نظر دانشمندان امروز با گذشته مقايسه كنيم به راستى حكم دريا و قطره را دارد، و معلوم نيست فردا در مقايسه با امروز نيز چنين نباشد. در اين منظومه‌ ها و كهكشان‌ هاى عظيم و ستارگان ثوابت و سيّار، چه مى‌ گذرد؟ و در آنها چه عوالمى وجود دارد؟ تاريخچه پيدايش آنها به چه زمانى باز مى‌ گردد؟ آيا ساكنانى در آنها وجود دارد يا نه؟ و اگر دارد زندگى آنها مشابه ما است يا با ما متفاوت است؟ اينها و ده‌ ها سؤال ديگر، سؤالاتى است كه فكر هر انسان جستجو گر و كنجكاو را درباره آسمان‌ ها به خود مشغول مى‌ دارد.

در واقع ما در برابر جهانی قرار گرفته ‌ايم که عظمت آن از يك سو و نظم حاكم بر آن از سوى ديگر، پرده از قدرت و علم بى ‌انتهاي آفریننده آن بر مى ‌دارد. از این رو قرآن می فرماید: «به یقین در آفرینش آسمانها و زمین، و آمد و شد شب و روز، نشانه هاى [روشنى] براى خردمندان است». همچنین می فرماید: «آیا در خدایى که آسمانها و زمین را آفریده، شک و تردیدى است». و... .

مفسران پیشین به خاطر عدم قدرت شان از شناخت دقیق آسمان، در تفسیر معنای «محفوظ» اتفاق نظر نداشتند، اما پیشرفت های علمی ثابت کرد که لایه عظيمى از هوا و برخی گازها گرداگرد زمين را فرا گرفته و همچون سقفی محکم کره زمین را از خطراتی همچون برخورد شهاب سنگ ها، تشعشعات مضرّ اشعه ماوراء بنفش آفتاب، پرتوهای مرگبار اشعه های کیهانی و... ایمن نگه می دارد.