در روايات متعدّدى که از طریق اهل بيت(ع) و اهل سنت وارد شده است تعداد اسماءِ حُسنى 99 اسم شمرده شده است. البتّه در بعضى از روايات عدد اسماءِ الهى بيش از اين ذكر شده، و حتّى در بعضى از دعاها مانند دعاى جوشن كبير عدد نام‌هاى مقدّس او به 1000 بالغ شده است، و منافاتى ميان اين روايات نيست؛ زيرا همان گونه كه اشاره كرديم عدد 99 به اسماء و صفاتى اشاره مى كند كه ويژگى و اهميّت بيشترى دارد.

«اسماء حُسنى» به معناى نام هاى نيكو است و نام هاى او جزء «اسماء حُسنى» است؛ زيرا نام هاى خداوند يا از كمال ذات او خبر مى دهد؛ مانند: «عالم» يا از عدم وجود هرگونه نقص در آن ذات بى مثال خبر مي دهند؛ مانند: «قدّوس» و يا حاكى از افعال اوست كه فيض وجود را از جهات مختلف منعكس مى كند، مانند «رحمان» و «خالق». «اسماءِ حُسنى» مخصوص خداوند است؛ چون اسماءِ او حاكى از كمالات اوست، و مى دانيم واجب‌ الوجود عين كمال مطلق است و كمال حقيقى از آنِ او است و غير او همه ممكن الوجود است و سر تا پا نياز.

بخش اول این سوره: توجهى است به خداوند و اسماء حسناى او. بخش دوم: تهدیدهائى است نسبت به کفار، پیرامون عذابهاى آنها در دنیا و قیامت. بخش سوم: بیان داستان موسى(ع) و فرعون و گفتگوی مؤمن آل فرعون با فرعونیان است. بخش چهارم: بیان صحنه هائى از قیامت است. بخش پنجم: مسأله توحید و شرک و نشانه هاى توحید و دلائل بطلان شرک، مطرح مى شود. و بخش ششم: دعوت پیامبر(ص) به صبر و شکیبائى، می باشد.

در قرآن به صورت سربسته و در روايات به طور مشروح تعبير «اسماء حُسنى» آمده است. «اسماءِ حُسنى» اشاره به صفات جمال و جلال پروردگار است كه هر كدامِ آنها از اثبات كمال يا نفى نقصى حكايت مى كند و تنها يك نامگذارى ساده و معمولى نيست. اين اسماء و صفات در آيات مختلف قرآن منعكس است و روى آنها مخصوصاً تكيه شده است.