مرحوم «صدوق» شرح مفصّلى در كتاب توحيد در تفسير نام هاى نود و نه گانه خداوند ذكر كرده است. ایشان از اولين و دومين اسم كه «الله و اله»؛ (به معناى ذاتى كه جامع جميع كمالات است و كسى كه شايسته عبادت است و عبادت جز براى او شايسته نيست) شروع كرده تا به «الشافى»؛ (به معناى شفا دهنده در برابر بيمارى ها و آلام و دردها) كه نود و نهمين اسم مي‌باشد ختم نموده است.
در روايات متعدّدى که از طریق اهل بيت(ع) و اهل سنت وارد شده است تعداد اسماءِ حُسنى 99 اسم شمرده شده است. البتّه در بعضى از روايات عدد اسماءِ الهى بيش از اين ذكر شده، و حتّى در بعضى از دعاها مانند دعاى جوشن كبير عدد نام‌هاى مقدّس او به 1000 بالغ شده است، و منافاتى ميان اين روايات نيست؛ زيرا همان گونه كه اشاره كرديم عدد 99 به اسماء و صفاتى اشاره مى كند كه ويژگى و اهميّت بيشترى دارد.
در قرآن به صورت سربسته و در روايات به طور مشروح تعبير «اسماء حُسنى» آمده است. «اسماءِ حُسنى» اشاره به صفات جمال و جلال پروردگار است كه هر كدامِ آنها از اثبات كمال يا نفى نقصى حكايت مى كند و تنها يك نامگذارى ساده و معمولى نيست. اين اسماء و صفات در آيات مختلف قرآن منعكس است و روى آنها مخصوصاً تكيه شده است.
قال الصادق عليه السلام :
«اني ما شربت ماء باردا الا و ذکرت الحسين»
من هرگز آب سرد ننوشيدم مگر اينکه به ياد حسين عليه السلام افتادم.
امالى صدوق، ص 122