أحد در آیه اول سوره توحید، به معنی یگانه و یکتا است و نه واحد عددی، به عبارت دیگر، ذات او از هر نظر بی نهایت است، و أحد به معنی وحدانیت و عدم وجود مثل و مانند است.

امام علی(ع) در فرازی از خطبه اول نهج البلاغه سخن از اخلاص به میان آورده و می فرماید: «کمال توحید خداوند اخلاص براى اوست». اخلاص از ماده«خلوص» به معناى خالص کردن و تصفیه نمودن و از غیر، پاک کردن است. از سویی منظور از اخلاص در این جا خالص ساختن اعتقاد نسبت به پروردگار است، یعنى او را از هر نظر یگانه و یکتا، بى نظیر و بى شبیه دانسته و پاک و منزّه شمردن از اجزاى ترکیبى است. سپس امام(ع) در ادامه، کمال اخلاص را نفی صفات مخلوقی از خداوند می داند.

احد از ماده وحدت است و هر دو اشاره به آن ذاتى است که از هر نظر بى نظیر و منفرد مى باشد. در قرآن واحد و احد هر دو به ذات پاک خداوند اطلاق شده است. هم چنین امام باقر(ع) در حدیثى می فرمایند: «أحد» فردى است یگانه و «احد» و «واحد» یک مفهوم دارد و آن ذات منفردى است که نظیر و شبیهى براى او نیست و «توحید» اقرار به یگانگى، وحدت و انفراد او است.