منظور از «حافظ» و «حفيظ» در مورد پروردگار اين است كه حفظ و مراقبت خداوند شامل تمامى موجودات مادى و معنوى، آسمان و زمين، اعمال بندگان، كتب آسمانى و شرايع، پيامبران و امامان معصوم و حفظ هرگونه عهد نسبت به بندگانش مى شود. اگر حفظ الهى نبود هيچ موجودى در پهنه زمين و آسمان نمي توانست به حيات خود ادامه دهد. بنابراين حافظ بودنِ خداوند به معناي وسيع كلمه هم از طريق علم و قدرت او تحقق مى يابد و هم به وسيله فرشتگانى كه جهت انجام اين برنامه ها مأموريت مخصوص دارند.