مقصود از آن رهبر و سرپرست است؛ زیرا: 1- در حادثه غدیر که پیامبر(ص) حجّاج را در یک زمین خشک آن هم در گرماى ظهر و زیر تابش خورشید جمع کرد، مى خواست نکته اى مهم در مورد رهبری امت بیان کند. 2- پیامبر(ص) ابتدا از اصول سه گانه دین (توحید، نبوت و معاد) از مردم اعتراف گرفت سپس مسأله مهم ولایت امام على(ع) را طرح کرد. 3- پیامبر(ص) پیش از ابلاغ رسالت الهى در شأن على(ع)، از ولایت خویش سخن گفت؛ لذا ولایت علی(ع) هم به همان معنی می باشد.
پیامبر(ص) به خاطر اشتغالات فکری و شرائط خاص رهبری، که در هر ماه تقریباً یک جنگ بر او تحمیل مى شد، و با توجه به اینکه همسران متعدد داشت و رقابت هاى زنانه متداول آنها، طوفانى در درون خانه ایشان برمى انگیخته، و فکر او را مشغول مى داشته؛ رعایت مساوات در هم خوابی (حق قَسْم) برای ایشان بسیار دشوار بود. لذا به حکم آیه 51 سوره احزاب این مسئله از او ساقط شد، و حضرت هرگونه می خواست اوقات خود را تقسیم می کرد، هر چند او با این حال حتى الامکان مساوات و عدالت را رعایت مى کرد.
قال الصّادق عليه السّلام :
اَللّهم ... وَ ارْحَمْ تِلْکَ الاَعْيُنَ الَّتى جَرَتْ دُمُوعُها رَحْمَةً لَنا وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتى جَزَعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنا وَ ارْحَمِ الّصَرْخَةَ الّتى کانَتْ لَنا.
بحارالانوار، ج 98، ص 8