پيامبر(ص) براى انجام فرمان خداوند متعال رسولانى را همراه نامه براى كسرى (شاه ايران)، قيصر (حاكم روم)، نجاشى (حاكم حبشه) و مقوقس (فرمانرواى مصر) و عدّه ديگرى از سران و زمامدارن فرستاده و آنان را به اسلام دعوت كرد. جز خسرو پرويز پادشاه ايران عده اى پاسخ مساعد دادند و بعضى هم سكوت كردند و اين دليل آن است كه يا تبليغات صحيح اسلامى به آنها رسيده بود و از حقايق اسلام آگاهى يافته بودند و يا قدرت اسلام را احساس كرده و گزارش آن را داشتند و صلاح را در اين مى ديدند كه با نيروى نظامى با آنها روبرو نشوند.

وقتی پیامبر(ص) پیشنهاد مقام و ثروت مشرکان را نپذیرفت، به بهانه جوئى پرداخته گفتند: تو چگونه فرستاده خدا هستى؟ با این که غذا مى خورى و در بازارها توقف مى کنى؟(نه مانند فرشتگانی و نه همچون پادشاهان)؛ آیه 20 سوره فرقان، نازل شد و این حقیقت را روشن ساخت که روش پیامبراسلام(ص)، روش همه پیامبران پیشین است.

پیامبر اکرم(ص) توسط دحیه کلبی نامه ای برای پادشاه روم فرستادند و او را به اسلام دعوت فرمودند. سفیر فقط توانست نامه را روی میز سلطان قرار دهد و بیرون رود، قیصر بعد از خواندن نامه در جستجوی کسی برآمد که اطلاعی از رسول اکرم(ص) داشته باشد. اتفاقا ابوسفیان در شام که جزء ممالک روم بود حضور داشت. پادشاه پس از سوالاتی که پرسید دریافت آن نامه از طرف پیامبر موعود است پس نامه ای مبنی بر علاقه خود به رسول اکرم(ص) و هدیه ای توسط سفیر حضرت برای ایشان ارسال کرد.