از آیات قرآن به خوبى استفاده مى شود که، هرگونه شکست و ناکامى نصیب ما شود معلول یکى از دو چیز است: یا در تلاش و کوشش کوتاهى کرده ایم، و یا اخلاص در کار ما نبوده است، و اگر این دو با هم جمع شود، بنا به وعده مؤکد الهى، پیروزى و هدایت حتمى است. اگر درست بیندیشیم، مى توانیم سرچشمه مشکلات و مصائب جوامع اسلامى را در همین امر پیدا کنیم.
«نظام آفرینش» می گوید: جهان باید به قانون عدالت تن دهد و تسلیم نظم عادلانه و صلح پایدار گردد. آری وجود قوانین منظم در عالم، دلیل بر یکپارچگى و پیوستگى این نظام است و انسان که «جزء» این «کل» است، نمى تواند به صورت یک وصله ناجور با خونریزى و ظلم زندگى کند؟! همچنین «سیر تکاملى جوامع» نیز دلیل دیگرى بر این آینده روشن است. آری «قانون تکامل» سرانجام شامل جنبه هاى معنوى و اخلاقى و اجتماعى نیز مى شود و انسانیّت را به سوى یک قانون عادلانه و صلح و عدالت و فضائل اخلاقى و معنوى پیش مى برد.
رهبانیت دارای مفاسد بی شماری است؛ انحطاط جوامع انسانی، انحرافات اخلاقی و غرور و خودبرتربینی و ترک ازدواج از جمله آنهاست.
قال الرّضا عليه السّلام :
انَ اَبى اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا يُرى ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتّى يَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَيّامٍ، فَاِذا کانَ الْيَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْيَوْمُ يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ ... .
امالى صدوق ، ص 111