در روز عاشورا هنگامی که يسار(غلام زياد بن ابيه) و سالم (غلام عبيدالله بن زياد) به ميدان آمدند و مبارز طلبيدند، حبيب بن مظاهر و برير بن خضير عزم ميدان كردند ولى امام حسین(ع) مانع شد، آنگاه عبدالله بن عمير برخاست و از امام اذن طلبيد، امام(ع) اجازه داد. وى به ميدان شتافت و آنها را از پاى درآورد ولی سپاه دشمن از راست و چپ حمله کردند و او را به شهادت رساندند.

اگر منظور این است که: معلم پیامبر(ص) در تعلیم الفاظ قرآن یک انسان بیگانه از زبان عرب، بوده است؛ که این نهایت رسوائى است. یک غیر عرب، چگونه مى تواند عباراتى این چنین بیاورد که صاحبان اصلى لغت همگى در برابر آن عاجز بمانند و حتى توانائى مقابله با یک سوره آن را نداشته باشند؟!. و اگر منظورشان این است که: محتواى قرآن از یک معلم عجمى گرفته شده است، باز این سؤال پیش مى آید که ریختن آن محتوا در قالب چنین الفاظ و عباراتی که همه فصحاى جهان عرب در برابر آن زانو زدند، به وسیله چه کسى انجام شده است؟