«لُبّ» و «لباب» به معناى خالص و برگزيده هر چيزى است؛ و لذا به مرحله عالى خرد و عقل نيز «لبّ» اطلاق مى شود به همین دلیل در قرآن مجيد مسائلى به «اولواالالباب» نسبت داده شده كه جز با عقل در مراحل عالى قابل درك نيست.
مسلمانان و اهل کتاب هر کدام بر دیگرى افتخار مى کردند. یهود می گفت ما ملت برگزیده ایم و پیامبر ما قبل از پیامبر شماست. مسلمانان هم می گفتند پیامبر ما خاتم پیامبران است و ما بهترین امتیم. آيه فوق نازل شد و ارزش هر كس را به اعمالش معرفى كرد.
خداوند در آیه 32 سوره فاطر به حاملان قرآن، یعنی همان کسانى که این مشعل فروزان را حفظ و پاسدارى نمودند اشاره کرده مى فرماید: «این کتاب آسمانى را به گروهى از بندگان برگزیده خود به ارث دادیم». در اینجا روایات فراوانى از طرق اهل بیت(ع) وارد شده، که در همه آنها «بندگان برگزیده خدا» به امامان معصوم(ع) تفسیر شده است. مسلمانان نیز در صورتى که در صف«سابقین بالخیرات» در آیند؛ یعنى از تمام امت ها در انجام نیکی ها پیشى گیرند، مى توانند پاسدار این میراث عظیم باشند.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
اِنَّ النَّبىَّ لَمّا جائَتْهُ وَفاةُ جَعْفَرِ بنِ اَبى طالبٍ وَ زَيْدِ بنِ حارِثَةَ کانَ اَذا دَخَلَ بَيْتَهُ کَثُرَ بُکائُهُ عَلَيْهِما جِدّاً وَ يَقولُ: کانا يُحَدِّثانى وَ يُؤ انِسانى فَذَهَبا جَميعاً.
من لايحضره الفقيه ، ج 1، ص 177