دعا مسئله بسيار مهمّى است كه در آيات قرآن و روايات معصومان عليهم السلام به گونه گسترده‏ اى مطرح شده است. از آيات و روايات استفاده مى‏ شود كه دعا نه تنها عبادت است، بلكه از برترين عبادتها به شمار رفته است. دعا هم عبادت است؛ و هم باعث اعتناى خدا به انسان؛ و هم وسيله تقرب بنده به مولاست. دعا در درگاه خداوند هرچند عبادتى است بى ‏رنج و زحمت، ليكن از كلمات گهربار پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله درمى‏ يابيم كه در نزد خداوند جايگاهى بس عظيم دارد كه متأسّفانه، انسان‏ ها به جهت سهل و آسانى آن كمتر بدان توجّه دارند.

اسلام درباره تعليم و تعلم قرآن سفارش كرده كه تا انسان زنده است قرآن را ياد بگيرد و يا در حال يادگيري باشد؛ چراکه تعليم و تعلّم قرآن نقش بسزائى در نزديك كردن بنده به مولاى حقيقى و ربّ العالمين دارد و مى تواند منبع بزرگ معرفت براى شناسائى هر چه بهتر حق باشد.

تنوخى درباره غدیر چنین سروده: ومن قال فی یوم الغدیر محمد**و قد خاف من غدر العداة النواصب/ أما إننی أولى بکم من نفوسکم**فقالوا بلى قول المریب الموارب/ فقال لهم من کنت مولاه منکم**فهذا أخی مولاه بعدی وصاحبی...؛ او کسى است که محمّد(ص) در روز غدیر در حالى که از خیانت دشمنان ناصبى مى ترسید، درباره او گفت: آیا من از خود شما به شما سزاوارتر نیستم؟ پس گفتند: بله، مثل گفته شخص شک دارِ خیانتکار. پس به آنها فرمود: هر کدام از شما که من مولاى او هستم، پس این برادرم وهمراهم، بعد از من مولاى اوست... .

جوهرى جرجانى در رابطه با غدیر چنین سروده است: أما أَخذت علیکم إذ نزلت بکم***غدیر خمّ عقوداً بعد أیمان/  هذا علیّ لمولى من بعثت له***مولى وطابق سرّی فیه إعلانی...؛ آیا هنگامى که با شما به غدیر خم رفتیم، پیمانهایى را پس از سوگندها از شما نگرفتم؟ این على مولاى هر کسى است که من بر او مبعوث شده ام، و سرّ و درون من درباره او مطابق با آشکار من است....، این پسر عموى من و عهده دار منبر من، و برادر و وارث من است، و اصحاب و برادران دیگرم این گونه نیستند.

سید حمیرى در فضائل امام علی(ع) چنین سروده: یا بائع الدین بدنیاه لیس بهذا أمر الله...؛ اى فروشنده دین به دنیایش، خداوند به این امر نکرده است. از کجا على که وصى بود را دشمن مى دارى در حالى که احمد او را مى پسندید. چه کسى بود که احمد از بین آنها در روز غدیر خم او را ندا داد؟ او را از بین اصحابش که اطراف او بودند بپاداشت و او را با نام خواند. این على بن ابى طالب مولاى هر کسى است که من مولاى او بودم. اى خدای بلند مرتبه! هر که او را دوست مى دارد دوست بدار و هر که را با او دشمن است دشمن بدار.

علاء الدين حلّى درباره غدير خم چنين سروده: محمد(ص) در روز غدير حقّ را آشکار ساخته و گفت: «...من کنتُ مولاه فهذا حیدرٌ مولاه من دون الأنامِ وسیّد***یا ربّ والِ ولیَّه واکبت مُعا دیه وعاند من لحیدر یعندُ...»؛ (... هر کس من مولاى اويم اين حيدر مولا و سيّد اوست، پروردگارا دوست بدار دوستدار او را، و سرنگون ساز دشمن او را، و دشمن بدار کسى را که با حيدر دشمنى ورزد...).

سریجى أُوالى در سروده خود به زیبایی برخی از فضائل امیرالمؤمنین على(ع) را بیان می نماید. او به داستان ولادت آن حضرت در کعبه معظّمه، اشاره کرده و می گوید: آنگاه که دیوار کعبه براى مادرش فاطمه بنت اسد شکافت و داخل شد و دیوار بسته شد و در کعبه بود تا آن حضرت متولّد شد، تولّدى که باعث شرافت بیش از پیش کعبه شد.

ابن رومی پیرامون فضائل امیرالمؤمنین(ع) چنين سروده: ...لکنّ حبّی للوصیّ مخیّمٌ *** فی الصدر یسرحُ فی الفؤاد تولّجا. فهو السراجُ المستنیرُ ومن بهِ *** سببُ النجاةِ من العذاب لمن نجا. و...؛ ای هند... لکن محبّت نسبت به وصىّ(علی(ع)) در سینه ام خیمه زده، و در قلبم به شدّت جریان یافته است. پس او است چراغ روشنگر و کسى است که نجات یافتگان به وسیله او از عذاب نجات پیدا مى کنند و... .

أفوه درباره غدیر چنین سروده: قالوا أبو بکر له فضله *** قلنا لهم هنّأهُ اللهُ؛ گفتند: ابوبکر نیز فضیلت دارد. به آنها گفتیم: خدا گوارایش کند. نسیتمُ خطبةَ خمٍّ وهل *** یُشبّهُ العبد بمولاه؛ خطبه غدیر خم را فراموش کردید، و آیا بنده به مولایش تشبیه مى شود؟ إنّ علیّاً کان مولىً لمن *** کان رسول الله مولاه؛ همانا على مولاى کسى است که رسول خدا مولاى او است... .

مفجّع در رابطه با غدیر خم چنین سروده: ...نصب المرتضى لهم فی مقام.../ قال هذا مولىً لمن کنت مولا***ه جهارا یقولها جهوریّا/ وال یا ربّ من یوالیه وانصر***ه وعاد الّذی یعادی الوصیّا؛ مرتضى را براى آنها در جایگاهى منصوب کرد...؛ فرمود: این (على) مولاى کسى است که من مولاى او هستم، و این را آشکارا و با صداى بلند فرمود. پروردگارا! دوستدارش را دوست بدار و یاریش کن و کسى را که با وصىّ دشمنى مى کند دشمن بدار.