دعا مسئله بسيار مهمّى است كه در آيات قرآن و روايات معصومان عليهم السلام به گونه گسترده‏ اى مطرح شده است. از آيات و روايات استفاده مى‏ شود كه دعا نه تنها عبادت است، بلكه از برترين عبادتها به شمار رفته است. دعا هم عبادت است؛ و هم باعث اعتناى خدا به انسان؛ و هم وسيله تقرب بنده به مولاست. دعا در درگاه خداوند هرچند عبادتى است بى ‏رنج و زحمت، ليكن از كلمات گهربار پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله درمى‏ يابيم كه در نزد خداوند جايگاهى بس عظيم دارد كه متأسّفانه، انسان‏ ها به جهت سهل و آسانى آن كمتر بدان توجّه دارند.

به اعتقاد شيعه و اهل سنت آيه 67 سوره مائده درباره حادثه غدير نازل شده است. با اتمام حج و بازگشت حاجيان، به دستور پيك وحي مسلمانان در غدير خم توقف كردند و بعد از نماز، پيامبر(ص) خطبه اي خواند و از مردم خواست كه بگويند چه كسي اولي به انفسشان است؟ همه گفتند: خدا و رسولش. آنگاه فرمود: هر كس من مولاي اويم علي نيز مولاي اوست. سپس مسلمانان به حضرت علي(ع) تبريك گفتند؛ این واقعه بر بعضی بسیار گران آمد تا آنجا که نعمان بن حارث از ناحيه خدا درخواست عذاب كرد و سنگي از آسمان آمد و او را كشت.

در حدیث غدیر، قرینه هاى وجود داردکه معناى «مولی» به جز «اولی» نیست. مانند: 1- آغاز حدیث: «الست أَولى بکم من أنفسکم». 2- پایان حدیث: «أللّهمّ وال من والاه وعاد من عاداه». 3- پیامبر(ص) بعد از اقرار گرفتن در مورد توحید و نبوت دست على(ع) را بلند کرد و فرمود: «هر کس که خدا و پیامبرش مولاى اوست، همانا این على مولاى اوست». 4- پس از پایان حدیث فرمود: «الله اکبر بر کامل شدن دین و تکمیل نعمت و خشنودى خدا از پیام رسانى و رسالت من و ولایت على بن ابى طالب» و ... .

از مجموعه روايات استفاده مى شود: در بازگشت از حجة الوداع مسلمانان به دستور پیامبر (ص) در سرزمين «غدير خم» توقف كردند. ایشان در خطبه ای مفصل فرمود: من به زودى از ميان شما مى روم لکن دو چيز به يادگار مي‌گذارم، اوّل كتاب خدا و ديگري خاندانم. سپس دست علي (ع) را بلند كرد و فرمود: هر كس من رهبر او هستم على (ع) رهبر اوست، و اين سخن را 3 يا 4 بار تكرار كرد و فرمود: همه وظيفه دارند اين خبر را به غائبان برسانند؛ و در اين هنگام، آيه اكمال دين نازل شد.

اگرچه بسيارى از نويسندگان اهل سنّت اصرار دارند كه عبارت «مولى» را در جمله معروف پيامبر(ص) در حدیث غدیر که فرمودند: «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِىُّ مَوْلاهُ»، به معنى دوست و يار و ياور تفسير كنند؛ زيرا يكى از معانى معروف «مولى» همين است و ما هم قبول داريم كه يكى از معانى «مولى» دوست و يار و ياور است؛ ولى قرائن متعدّدى در كار است كه نشان مى دهد «مولى» در حديث بالا به معنى ولى و سرپرست و رهبر مى باشد.

اسلام درباره تعليم و تعلم قرآن سفارش كرده كه تا انسان زنده است قرآن را ياد بگيرد و يا در حال يادگيري باشد؛ چراکه تعليم و تعلّم قرآن نقش بسزائى در نزديك كردن بنده به مولاى حقيقى و ربّ العالمين دارد و مى تواند منبع بزرگ معرفت براى شناسائى هر چه بهتر حق باشد.

تنوخى درباره غدیر چنین سروده: ومن قال فی یوم الغدیر محمد**و قد خاف من غدر العداة النواصب/ أما إننی أولى بکم من نفوسکم**فقالوا بلى قول المریب الموارب/ فقال لهم من کنت مولاه منکم**فهذا أخی مولاه بعدی وصاحبی...؛ او کسى است که محمّد(ص) در روز غدیر در حالى که از خیانت دشمنان ناصبى مى ترسید، درباره او گفت: آیا من از خود شما به شما سزاوارتر نیستم؟ پس گفتند: بله، مثل گفته شخص شک دارِ خیانتکار. پس به آنها فرمود: هر کدام از شما که من مولاى او هستم، پس این برادرم وهمراهم، بعد از من مولاى اوست... .

جوهرى جرجانى در رابطه با غدیر چنین سروده است: أما أَخذت علیکم إذ نزلت بکم***غدیر خمّ عقوداً بعد أیمان/  هذا علیّ لمولى من بعثت له***مولى وطابق سرّی فیه إعلانی...؛ آیا هنگامى که با شما به غدیر خم رفتیم، پیمانهایى را پس از سوگندها از شما نگرفتم؟ این على مولاى هر کسى است که من بر او مبعوث شده ام، و سرّ و درون من درباره او مطابق با آشکار من است....، این پسر عموى من و عهده دار منبر من، و برادر و وارث من است، و اصحاب و برادران دیگرم این گونه نیستند.

سید حمیرى در فضائل امام علی(ع) چنین سروده: یا بائع الدین بدنیاه لیس بهذا أمر الله...؛ اى فروشنده دین به دنیایش، خداوند به این امر نکرده است. از کجا على که وصى بود را دشمن مى دارى در حالى که احمد او را مى پسندید. چه کسى بود که احمد از بین آنها در روز غدیر خم او را ندا داد؟ او را از بین اصحابش که اطراف او بودند بپاداشت و او را با نام خواند. این على بن ابى طالب مولاى هر کسى است که من مولاى او بودم. اى خدای بلند مرتبه! هر که او را دوست مى دارد دوست بدار و هر که را با او دشمن است دشمن بدار.

علاء الدين حلّى درباره غدير خم چنين سروده: محمد(ص) در روز غدير حقّ را آشکار ساخته و گفت: «...من کنتُ مولاه فهذا حیدرٌ مولاه من دون الأنامِ وسیّد***یا ربّ والِ ولیَّه واکبت مُعا دیه وعاند من لحیدر یعندُ...»؛ (... هر کس من مولاى اويم اين حيدر مولا و سيّد اوست، پروردگارا دوست بدار دوستدار او را، و سرنگون ساز دشمن او را، و دشمن بدار کسى را که با حيدر دشمنى ورزد...).