«شریح بن حارث» از اهالی قبیله «بنی کنده» بود. در اين كه او از صحابه پيامبر(ص) بوده يا از تابعين، اختلاف است. او از سوي عمر قاضى كوفه شد و در دوران حکومت امام على(ع) نیز در اين سمت ابقا گرديد، اما سرانجام نیکویی نداشت؛ زیرا زمانی که ابن زیاد هانی را دستگیر کرد و طايفه مذحج قصر را محاصره نمودند، شريح قاضي به دستور ابن زیاد به طایفه هانی گفت كه هاني زنده است. او با اين كار رضايت ابن زياد را بر رضايت خدا مقدم كرد و اگر چنين كاري نمي كرد شايد سرنوشت قيام امام حسين(ع) در كربلا طور ديگري رقم مي خورد.

برخورد امام علي(ع) با شریح قاضی به خاطر خريد خانه از جهات مختلفى شايان دقت است؛ اولا: چون خريدار يكى از قضات است و قاضى هميشه در معرض اتهام و وسوسه هاى نفسانى است، امام(ع) اين کار را براى او نمى پسندد. ثانيا: دوران حكومت امام(ع) بعد از دوران عثمان بوده كه با ريخت و پاش گسترده بيت المال و روى آوردن عده اي به زندگى پر زرق و برق همراه بوده است و لذا اين برخورد عده اى را متنبه كرد و گروهي را به خاطر ترس از اعتراض مردم، با آن هماهنگ كرد. آری اين نامه مخصوص آن عصر و زمان نبوده و براى امروز و فردا و براى همه نسل ها در همه زمانها صادق است و مخصوص گروهي خاص نيست.

امام علي(ع) پس از شنيدن خبر خريد خانه توسط شريح بن حارث قاضي ایشان در كوفه، در نامه ای به او فرمودند: «اى شريح بزودى كسى به سراغت مى آيد كه بدون نگاه به قباله ات، تو را از آن خارج کرده و به قبرت تحويل می دهد، اى شريح! نگاه كن نكند اين خانه را از غير مال خود خريده باشى يا بهاى آن را از غير مال حلال پرداخته باشى كه هم دنيا را از دست داده اى و هم آخرت را ...».