منظور امام(ع) از «إِمَامُ الْهُدَى» اشاره به خود حضرت و تعبير به «إِمَامُ الرَّدَى» اشاره به معاويه است كه بر خلاف دستور پيامبر(ص) و خواسته قاطبه مسلمين پرچم مخالفت بر افراشت و جنگ هاى خونين را به پا كرد. مؤمنانِ واقعى پشت و پناه اسلام و امّت اسلامى اند و مشركانِ شناخته شده به سبب شركشان، مردم از آنها فاصله مى گيرند. مشكل بزرگ جامعه اسلامى، دشمنانى هستند در لباس دوست كه دو چهره دارند و در ميان صفوف مسلمانان رفت و آمد دارند و هر جا بتوانند از پشت به آنها خنجر مى زنند.

کلینى(ره) به سندش از امام باقر(ع) نقل کرده که حضرت فرمود: زمانى که آیه «یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناس بِإِمامِهِمْ»، نازل شد،  مسلمانان عرض کردند: اى رسول خدا! آیا شما امام همه مردم نیستى؟ حضرت فرمود: «من فرستاده خدا به سوى همه مردم مى باشم، ولیکن زود است که بعد از من امامانى از بین اهل بیتم براى هدایت مردم بیایند...».

از آيه امام استفاده مى شود: هر فردى در روز قيامت همراه با امامش است، چه امام هدايت يا امام ضلالت؛ پس بايد در هر زمانى امام به حقّ که از مقام عصمت برخوردار است وجود داشته باشد تا مومنين با اعتقاد به او و پيروى از دستوراتش رستگار شوند و غرض الهى از دعوت مردم به سوى رشد و صلاح را تأمين کند؛ پس کسانى که معتقد به هيچ امامى نيستند اگر در عدم انتخاب امامِ بر حقّ، کوتاهى کنند داخل در اصحاب الشمال خواهند بود.