خداوند در آيات 7 تا 9 سوره غافر (انسان) می فرمايد: «فرشتگانى كه حاملان عرشند و آنها كه گرداگرد آن [طواف مى‏ كنند] تسبيح و حمد خدا مى‏ گويند و به او ايمان دارند و براى مؤمنان استغفار مى‏ نمايند * [عرضه مى‏ دارند] پروردگارا! آنها را در باغهاى جاويدان بهشت كه به آنها وعده فرموده‏ اى وارد كن، همچنين صالحان از پدران و همسران و فرزندان آنها را كه تو توانا و حكيمى * و آنها را از بديها نگاهدار، و هر كس را در آن روز از بديها نگاهدارى مشمول رحمتت ساخته‏ اى و اين است رستگارى بزرگ».

در اين آيات، حاملان عرش الهى راه و رسم دعا را به مؤمنان مى‏ آموزند: نخست تمسك به ذيل نام پروردگار (رَبَّنا). سپس او را به صفات جمال و جلالش ستودن و از مقام رحمت و علم بى پايانش مدد خواستن. سرانجام وارد در دعا شدن، و مسائل را به ترتيب اهميت خواستن و با شرائطى كه زمينه استجابت را فراهم مى‏ سازد مقرون ساختن. سپس دعا را با ذكر اوصاف جمال و جلال او و توسل مجدد به ذيل رحمتش پايان دادن. حاملان عرش الهی در اين دعا روى پنج وصف از مهم ترين اوصاف الهى تكيه مى‏ كنند ربوبيت، رحمت، قدرت، علم و حكمت او.

خداوند در آیه 21 سوره مجادله و 171 تا 173 سوره صافات و 51 سوره مؤمن، وعده یاری و پیروزی انبیاء الهی و پیروان آن ها را بیان می کند. سؤالی که در این جا مطرح می شود این است که اگر وعده خداوند قطعی است، پس چرا در طول تاریخ بسیارى از رسولان و ائمه(ع) و مؤمنان راستین به شهادت رسیدند؟ در واقع منشاء این سؤال، درک نادرست از معنای پیروزی است، زیرا رسولان و ائمه(ع) و مؤمنان راستین، در این مسیر به هدف خود رسیدند. ضمن اینکه این وعده خداوند مشروط به ایمان، عمل صالح، نیت خالص و... می باشد.