وصف امام به عصمت، اعلمیت و افضلیت، معنایى جز این ندارد که آنان بندگان مخلص خدایند که عنایت الهى شامل آنها شده و آنان را پیشوایانى قرار داده است که به امر خدا هدایت مى کنند. اما فرقه هاى منقرض شده اى همچون خطابیه، مغیریه و ... ، که از غُلات بودند، در حقیقت شیعه نیستند. و ائمه(ع) نیز از آنان بیزاری جسته و فرموده اند: «خداوندا به آستانت بیزارى مى جویم از کسانى که براى ما آن چه حقّ ما نیست ادعا مى کنند، و در باره ما چیزى مى گویند که خودمان در باره خویش نگفته ایم».

وصف امام به این که داراى عصمت، اعلمیت و افضلیت است، معنایى جز این ندارد که آنان بندگان مخلص خدایند که عنایت الهى شامل آنان شده و او چون افراد را بهتر مى شناسد، آنان را پیشوایانى قرار داده است که به امر خدا هدایت مى کنند، در همان حال بندگان مکرّم الهى اند، او را نافرمانى نمى کنند و به فرمان او عمل مى کنند. و هر کس در حق آنان افراط و تفریط و غلوّ کند، گمراه است. خود ائمه(ع) نیز پیروان خود را از تفریط و غلوّ برحذر داشته اند.

به موسى(ع) وحى شد: ما بنده اى داریم که از تو دانشمندتر است. موسى از خدا تقاضا کرد به دیدار این مرد عالم نائل گردد، و خدا راه وصول به این هدف را به او نشان داد. موسی(ع) دانشمندترین فرد زمان خود نسبت به نظام تشریع بود. اما قلمرو مأموریت خضر قلمرو جداگانه اى بود که ارتباطى به عالم تشریع نداشت.

در بین تابعین افرادى بوده اند که به اعلمیت و برترى حضرت على(ع) در علم و دانش بر دیگران گواهى داده اند. مانند سعید بن مسیّب، عطاء، مغیرة بن مقسم و... .