معمولا «نظام اجرائى» از شبكه وسيعى تشكيل شده كه در رأس آن رئيس حكومت قرار دارد و وزراء در مرتبه بعد و در مرتبه سوّم مديران كلّ، استانداران، فرمانداران و رؤساى بخشهاى تابعه هستند و هر كشورى خواه كوچك يا بزرگ، نياز به چنين تقسيماتى دارد. يك جامعه انسانى حكم يك بدن را دارد و به همين دليل كارها بايد دقيقاً در آن تقسيم شود؛ و هر يك از نيازهاى فرهنگى، اقتصادى، نظامى، معنوى و مادى جامعه با برنامه ريزى دقيق دنبال گردد و در عين جدايى هماهنگ باشند و هر كدام كار ديگرى را تكميل كند.

امام علی(ع) جامعه انسانی را به سه گروه علماى ربانى، دانش طلبان در طريق نجات و احمقانِ بى سر و پا تقسيم نموده است. منظور از عالمانِ ربانى، انسان هاى دارای علم و تقوا هستند، گروه دوم شاگردان علماء ربانی هستند، اين دو گروه سعادتمندند، اما گروه سوم، افراد منحرفى هستند كه امام آنها را افرادی بی ارزش و اوباش دانسته که همانند گوسفندان بى عقل و بی هدف به دنبال هر صدايى مى روند، این افراد نه عالمند و نه متعلم و قرآن آنها را به مانند چهارپايان و بلكه گمراه تر از آنها توصيف كرده است.

خداوند در آیه 58 سوره «نساء» مى فرماید: «خداوند به شما فرمان مى دهد که امانت ها را به صاحبان آنها بدهید و هنگامى که میان مردم قضاوت و حکومت مى کنید، به عدالت حکم کنید...». این دو قانون مهم اسلامى (حفظ امانت و عدالت در حکومت) زیربناى یک جامعه سالم انسانى است و هیچ جامعه اى خواه مادى یا الهى بدون اجراى این دو اصل، سامان نمى یابد.