1. تحقیقات پژوهشگران تاریخ و حدیث نشان می دهد که نصوص نهج البلاغه در کتب و منابع حدیثی نویسندگانی از شیعه و اهل سنت که پیش از تولد سید رضی نگاشته شده اند، وجود دارد.
2. اکثریت قریب به اتفاق مطالب نهج البلاغه مستدل و یا در خور استدلال هاى منطقى است و نیازى به سلسله اسناد به عنوان مباحث تعبدى وجود ندارد.
3. سید رضی هنگام جمع آوری بیانات حضرت، بنا بر گزینش و اختصار داشته است؛ لذا اسناد روایات را ذکر نکرده است.
4. محتوای نهج البلاغه، آن قدر بلند و عمیق و والاست که گواهى مى دهد تنها از مصدری «عالی» چون فکر پیامبر(ص) یا امام معصومى تراوش کرده است.
5. عالمان و ادبای اهل سنّت مثل ابن ابی الحدید و ابن الخشاب انتساب مضامین آن را بنا بر تجمیع شواهد سندی حداقلی با شواهد مضمونی(وحدت اسلوب ادبی آن)، به حضرت علی(ع) قبول دارند.
6. چرا باید سیّد رضی و یا هر کس دیگری افتخاری بس بزرگ را که می توانست با آن بر تمام سخنرانان و شیواسخنان برتری یابد به دیگری نسبت دهد؟!
7. شواهد قرآنی نشان از آن دارد که که همه صحابه عادل نبودند و مخدوش سازی اعتبار و اصالت نهج البلاغه با تمسک به ادعای «عدالت برای همه صحابه» تا چه اندازه سست است.
8. سخنان مسجع در سخنان رسول خدا(ص) و خلفا و صحابه ديگر نيز يافت می شود.
9. اهل بلاغت تصریح می کنند که بلاغت در واقع چیزی جز مطابقت مقال با مقتضای حال و شرایط پیرامونی آن نیست و اگر لازم باشد خطبه ها باید طولانی باشند.
10. آن حضرت در بند استفاده از کلمات و اصطلاحات فلسفی خاص نبوده اند و مراد آن حضرت معنای لغوی آن واژه ها بوده نه معنای مصطلح فلسفی.

عقیل برادر امام علی(ع) برای انجام عمره به مکه رفته بود، که شنید گروهی از سپاه معاویه به اطراف کوفه آمده اند و دست به غارت زده اند. لذا نگران شد و به امام علی(ع) نامه نوشت. امام(ع) در جواب فرمود: «من سپاهى انبوه از مسلمانان را به سوى او [ضحاك فرمانده لشكر معاويه] گسيل داشتم. هنگامى كه اين خبر به او رسيد دامن فرار به كمر زد؛ ولى سپاه من در یکی از جاده ها به او رسيد. مدت كوتاهى اين دو لشكر با هم جنگيدند که ضحاک شکت خورد، و درحالی که نیمه رمقی بیش نداشت، به سختی از مهلكه رهايى يافت».

در کتاب مسند حنبل، البدء و التاریخ، الغارات و کتاب الإمامة و السیاسة آمده: امام علی(ع) در جواب عبدالرحمن بن عوف در شرط عمل به سیره شیخین فرمود: «با وجود کتاب خدا و سنّت پیامبر(ص) نیازى به روش هیچ کس نیست». اما عثمان پذیرفت که علاوه بر کتاب خدا و سنت رسول(ص) به سیره شیخین هم عمل نماید. عبدالرحمن بار دیگر به طرف على(ع) برگشت و سخن خود را تکرار کرد بازهمان پاسخ را شنید آنگاه به طرف عثمان رفت و با او بیعت کرد.