خدا مى فرمايد: «اين روزى است كه [انسانها]‌ در آن سخن نمى گويند». در اين كه آيا وحشت عظيم قيامت، سبب از كار افتادن زبانها مى شود؟ يا چون سخنى براى گفتن و عذرى براى بيان كردن ندارند ساکتند؟! و يا اين كه به حكم قرآن كه: «امروز بر دهانشان مهر مى نهيم و دست هايشان با ما سخن مى گويند و پاهايشان به اعمال انجام داده شان گواهى مى دهند»، زبان ها به حكم خدا از كار مى افتد و اعضاى بدن گواه اعمالشان مى شوند، تفاسیر مختلف است؛ لکن ممكن است هر سه تفسير در معناى آيه جمع باشد هرچند تفسير سوّم روشن تر به نظر مى رسد.

خدا در سوره «نحل» اشاره به گروهی می کند که به خاطر دنیاپرستی، مرتد شدند. حبّ دنيا و ثروت و جاه و مقام و دیگر شهوات مانند طوفانى است که به جان انسان مى افتد و تعادل عقلش را بر هم مى زند. امام باقر(ع) دنیاپرست را همچون کرم ابریشمی می داند که با حرص دنیا پیله ای را بیشتر و بیشتر بر خود مى تند، زندانى تر مى شود تا از غم و اندوه بميرد. امام علی(ع) دنیا را فریبنده و زیان رسان و گذرا معرفی می کند و در نصیحتی می فرماید: «حبّ دنيا، چشم را كور و گوش را كر و زبان را لال و گردن ها را به زير مى آورد».