برخى پنداشته‌اند كه ضمایر برخی آیات با مرجعشان همخوانى ندارد و این را نشانه غیر وحیانی بودن قرآن دانسته اند؛ در حالی كه تمام این موارد بر اساس قواعد ادبیات عرب آمده و هیچ اشكالی بر قرآن وارد نیست.
براساس قواعد ادبيات عرب، اگر كلمه‌اى مذكّر باشد و به كلمه مؤنّثى اضافه شود، در صورتى كه حذف مضاف جايز باشد و با حذف آن، خللى در معناى جمله پيش نيايد، مى‌توان مضاف مذكّر را به اعتبار خودش مذكّر شمرد و براى آن ضمير، موصول و صفت مذكّر آورد يا آنكه به اعتبار مضاف اليه مؤنّث، آن را مؤنّث به حساب آورد.
با اینکه آيه «تطهير» در ميان آيات مربوط به همسران پيامبر(ص) است ولی لحن جداگانه اى دارد و نشان مى دهد هدف ديگرى را دنبال مى كند؛ آيات قبل و بعد، با ضميرهاى جمع مؤنت آمده ولي آيه تطهير با ضمائر جمع مذكر آمده است. ضمن اینکه روايات متعددى از علماى بزرگ اهل تسنن و شيعه نقل شده که تاكيد دارند مخاطب در اين آيه، پيامبر اسلام(ص)، على، فاطمه، حسن و حسين(ع) مى باشند.
قال ابي عبدالله (عليه السلام)
مَنْ نَظَرَ إِلَى الْکَعْبَةِ لَمْ يَزَلْ تُکْتَبُ لَهُ حَسَنَةٌ، وَتُمْحَى عَنْهُ سَيِّئَةٌ، حَتَّى يَنْصَرِفَ بِبَصَرِهِ عَنْهَا.
هرکس به کعبه نگاه کند پيوسته براى او حسنه نوشته و گناهى از او پاک مى شود تا آن که چشم خود را از کعبه بگرداند.
کافى: 4/240/4