معصومان(ع) داراى دو نوع شايستگى هستند، شايستگى ذاتى و شايستگى اكتسابى از طريق اعمال خويش و ملكات درونى؛ و از مجموعه اين دو شايستگى كه حداقل يكى از آن جنبه اختيارى دارد آن مقام والا حاصل مى شود. به تعبير ديگر اراده الهى، زمينه هاى غیبی و غیر مادی توفيق را براى وصول به اين مقام والا فراهم مى سازد ولی بهره گيرى از اين توفيق به اراده خود آنان بستگى دارد.

حصر اراده با کلمه «انّما» و الف و لام جنس در«الرجس»، که شامل هر نوع پلیدى، چه ظاهرى و چه باطنى خواهد شد، بیانگر این است که خداوند در این آیه اراده کرده است که هر نوع پلیدى، چه باطنى و چه ظاهرى را تنها از اهل بیت (ع) بزداید و تنها آنها را پاک و منزّه سازد. بدون تردید مراد، اراده تکوینى است نه اراده تشریعى؛ زیرا اگر مراد اراده تشریعى که شامل تمامی افراد بشر می شود باشد، حصر آن به اهل بیت لغو خواهد بود.