مسأله «غیبت»، به سادگی برای جامعه شیعه حل نشده و در دهه های پایانی قرن سوم و چهارم، مشکلات زیادی در جامعه شیعه به وجود آورد. همین امر باعث شد تا علمای شیعه به تفصیل درباره مسأله غیبت تحقيق كرده و ابعاد آن را روشن سازند كه از جمله آنها می توان به «محمد بن بحر رهنی»، «شیخ صدوق»، «شيخ طوسی»، «محمد بن ابراهیم نعمانی»، «شیخ مفید» و دیگران اشاره كرد.
اگرچه مذهب شیعه دارای فرقه‌های مختلفی است ولى معروفترين آنها شيعيان دوازده امامى هستند كه در سراسر جهان حضور داشته و در كشورهایی مانند: ايران، عراق و بحرين اكثريّت قاطع جمعیت را به خود اختصاص داده اند. شيعيان امامیه، مراكز علمى بزرگى با هزاران عالم و طالب علم دارند که خدمات، تالیفات و تصانيف بسيار گرانبهايى در فنون اسلامى و علوم بشرى ارائه داده اند.
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202