به اعتقاد شيعه و اهل سنت آيه 67 سوره مائده درباره حادثه غدير نازل شده است. با اتمام حج و بازگشت حاجيان، به دستور پيك وحي مسلمانان در غدير خم توقف كردند و بعد از نماز، پيامبر(ص) خطبه اي خواند و از مردم خواست كه بگويند چه كسي اولي به انفسشان است؟ همه گفتند: خدا و رسولش. آنگاه فرمود: هر كس من مولاي اويم علي نيز مولاي اوست. سپس مسلمانان به حضرت علي(ع) تبريك گفتند؛ این واقعه بر بعضی بسیار گران آمد تا آنجا که نعمان بن حارث از ناحيه خدا درخواست عذاب كرد و سنگي از آسمان آمد و او را كشت.

خلقت بدون لباس انسان نقصى بر اشرف بودن او نيست بلكه عارى بودن از لباس براى انسان به خاطر تكميل كرامت و اتمام نعمت بر او است؛ زيرا انسان اشرف مخلوقات است و بايد بتواند در هر مكانى پا گذارده و در هر موقعيتى از مواهب الهى بهره مند شود و لذا بايد برحسب تغييرات محيط، لباس عوض كند در دماى گرم لباس نازك و در دماى سرد لباس ضخيم بر تن كند و اگر با لباس همچون بعضى حيوانات باشيم دچار مشكلات مى شويم.

برخی نتیجه حدیث غدیر را لزوما خلافت بلافصل حضرت علی ندانسته اند و گفته اند مضمون این حدیث در خلافت علی بعد از  ابوبکر و عمر و عثمان، تحقق یافته است!

در پاسخ باید گفت: تلقّی مردم از نصب شدن ولیعهدی برای سلطنت، به قدرت رسیدن بلافصل آن ولیعهد است و در اینجا نیز باید گفت تلقّی بدیهی و منطقی مردم، برگزیده شدن بلافصل علی (ع) به عنوان خلافت بعد از پیامبر است، نه فاصله افتادن 25 ساله از زمان وصیت کردن تا زمان عملی شدن آن وصیت!

روز غدیر روز عبادت است چون خداوند در آن روز دین را تکمیل و نعمت را بر بندگانش تمام کرده است و پس از روز مبعثِ پیامبر روزى بزرگ تر از روز غدیر یافت نمی شود. از این رو در روایات اعمالى براى روز غدیر وارد شده است؛ از جملۀ آن اعمال، نماز و روزه (روزه ای معادل 60 ماه روزه گرفتن طبق مفاد حدیث نبوی صحیح) است.

در حدیث غدیر، قرینه هاى وجود داردکه معناى «مولی» به جز «اولی» نیست. مانند: 1- آغاز حدیث: «الست أَولى بکم من أنفسکم». 2- پایان حدیث: «أللّهمّ وال من والاه وعاد من عاداه». 3- پیامبر(ص) بعد از اقرار گرفتن در مورد توحید و نبوت دست على(ع) را بلند کرد و فرمود: «هر کس که خدا و پیامبرش مولاى اوست، همانا این على مولاى اوست». 4- پس از پایان حدیث فرمود: «الله اکبر بر کامل شدن دین و تکمیل نعمت و خشنودى خدا از پیام رسانى و رسالت من و ولایت على بن ابى طالب» و ... .

از مجموعه روايات استفاده مى شود: در بازگشت از حجة الوداع مسلمانان به دستور پیامبر (ص) در سرزمين «غدير خم» توقف كردند. ایشان در خطبه ای مفصل فرمود: من به زودى از ميان شما مى روم لکن دو چيز به يادگار مي‌گذارم، اوّل كتاب خدا و ديگري خاندانم. سپس دست علي (ع) را بلند كرد و فرمود: هر كس من رهبر او هستم على (ع) رهبر اوست، و اين سخن را 3 يا 4 بار تكرار كرد و فرمود: همه وظيفه دارند اين خبر را به غائبان برسانند؛ و در اين هنگام، آيه اكمال دين نازل شد.

هشام بن عبدالملک هميشه از محبوبيت و موقعيت فوق العاده امام باقر(ع) بيمناك بود و چون مى دانست پيروان پيشواى پنجم، آن حضرت را امام مى دانند، همواره تلاش مى كرد مانع گسترش نفوذ معنوى و افزايش پيروان آن حضرت گردد.

ابو نجیب طاهر درباره غدیر چنین سروده: «عید فی یوم الغدیر المسلم...، فأنزل الله تعالى جدّه**ألیوم أکملت لکم دینکم/ والیوم أتممت علیکم نعمتی**وإنّ من نصب الإمام النعم»؛ (مسلمان در روز غدیر عید مى گیرد...، و خدا این آیه را نازل کرد: امروز دین شما را کامل گرداندم و امروز نعمتم را بر شما تمام کردم، و همانا نعمتها به برکتِ نصب امام است).