شايد هنوز بسيارى فكر كنند زنبور عسل، شيره گلها را مكيده و در دهان خود جمع و در كندو ذخيره مى كند در حالى كه چنين نيست؛ بلكه شيره گل را به بعضى از حفره هاى درون خود (چينه دان) مى فرستند، و در آنجا كه حكم يك كارخانه كوچك مواد شيميائى را دارد، تغيير و تحوّلهاى مختلفى پيدا كرده و شهد گلها به عسل تبديل گرديده و مجدداً زنبور آن عسل را از بدن خود خارج مى كند.
زنبورشناسان با مطالعاتى دريافته اند كه صبحگاهان زنبورهائى كه مأمور شناسائى گلها هستند، از كندو خارج شده و مناطق پرگل را كشف كرده، به كندو باز مى گردند و حتى سمت و جهت و فاصله محل را دقيقاً به ديگران اطلاع مى دهند، زنبورها براى گمراه نشدن، مناطق را با پراكندن بوهاى مختلف، نشانه گذارى مى كنند، به طورى كه امكان سرگردانى نيست.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
مَنْ دَمِعَتْ عَيْنُهُ فينَا دَمْعَةً لِدَمٍ سُفِکَ لَنا اَوْ حَقٍّ لَنا نُقِصْناهُ اَوْ عِرْضٍ اُنْتُهِکَ لَنا اَوْلاَِحَدٍ مِنْ شيعَتِنا بَوَّاءهُ اللّهُ تَعالى بِها فِى الْجَنَّةِ حُقُباً.
امالى شيخ مفيد، ص 175