آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

عهدهاي انسان با خودش، عهدهايى هستند كه به هنگام خودسازى و در طريق تكامل صفات نيك و اعمال صالح واقع شده و عرفا آن را نخستين گام سير و سلوک دانسته و از آن به «مشارطه» تعبیر می کنند، که «مراقبه» و «محاسبه» نفس را در پی دارد. مشارطه يعني انسان در هر صبحگاه با خودش عهد کند که تنها در مسير طاعت حق گام بردارد، در طول روز مراقب عمل به اين شرط و عهد باشد و سپس شامگاهان به محاسبه اعمال خویش بپردازد. بنابراين پايبندی انسان به عهد با خودش، يكى از طرق تهذيب نفس و نيل به فضائل اخلاقى مى باشد.

عهدهاي انسان با خودش، عهدهايى هستند كه به هنگام خودسازى و در طريق تكامل صفات نيك و اعمال صالح واقع شده که بسيار مؤثر و سازنده است و عرفاى اسلامى آن را از گام هاى نخستين سير و سلوك دانسته و آن را «مشارطه» نامیدند كه به دنبال آن «مراقبه» و «محاسبه» قرار دارد. مقصود از مشارطه آن است كه انسان در هر صبحگاه با خودش عهد كند كه جز در مسير طاعت حق گام برندارد و از گناهان بپرهيزد، سپس در طول روز مراقب اعمال خويش باشد كه به اين شرط و عهد عمل كند و شامگاهان به محاسبه بپردازد كه آيا به اين شرط و عهدى كه با خود كرده، عمل نمود يا نه!
بى شك افراد با شخصيت و صاحبان وجدان بيدار، نسبت به اين گونه شرط و عهدها كه با خويشتن دارند حساسيت نشان داده و به آسانى حاضر به شكستن آن نيستند. بنابراين مى توان گفت كه پايبند بودن به عهدهايى كه انسان با خويشتن مى كند يكى از طرق تهذيب نفس و نيل به فضائل اخلاقى مى باشد.(1)