ابن رومى پیرامون غدیر اینگونه سروده است: «... محبّتِ وصىّ در سینه ام خیمه زده است، و در قلبم به شدّت جریان یافته است. پس او است چراغ روشنگر، و کسى است که نجات یافتگان به وسیله او از عذاب نجات پیدا مى کنند. و اگر محبّت او را رها کنم در روز قیامت راه خروجى از گناهانم نمى یابم... پیامبر درباره او در روز غدیر فرمود... هر که من مولاى او هستم این(على) مثل من مولاى اوست و صبح کرد در حالى که تاج افتخار بر سر او بود...».

وی درباره غدير خم چنین سروده: «آیا در غدیر خم نبود که محمّد، على را در حضور گروهى که در موسم حجّ شرکت کرده بودند، به پا داشت و به آنها گفت: هر کس از شما که من مولاى او هستم، پس از من على مولاى اوست. سپس فرمود: خدایا دوستدارِ على را دوست بدار، و به رغم هر کس که ناراحت مى شود با دشمنانش دشمن باش...».

أفوه درباره غدیر چنین سروده: قالوا أبو بکر له فضله *** قلنا لهم هنّأهُ اللهُ؛ گفتند: ابوبکر نیز فضیلت دارد. به آنها گفتیم: خدا گوارایش کند. نسیتمُ خطبةَ خمٍّ وهل *** یُشبّهُ العبد بمولاه؛ خطبه غدیر خم را فراموش کردید، و آیا بنده به مولایش تشبیه مى شود؟ إنّ علیّاً کان مولىً لمن *** کان رسول الله مولاه؛ همانا على مولاى کسى است که رسول خدا مولاى او است... .

او در قصیده ای که داراى 73 بیت است می گوید: «روز غدیر، حقّ براى اهلش کاملاً روشن گشت... رسول خدا او را به پا داشت و آنها را به ولایت او دعوت کرد... بازوان علی(ع) را کشید و اعلام کرد که او سرپرست و مولاى شماست... مردم آشکارا حقّ او را اثبات کردند و آشکارا غارت کردند...!».

او در قصیده خود که 121 بیت دارد می گوید: «اگر خلافت را به دست کسى که به او وصیّت شده بود مى سپردند، امور منظّم مى شد و مردم از لغزش ها ایمن مى شدند... پس اگر فضایل او را انکار کنند، غدیر و بدر و کوه اُحد شاهد او هستند. و آیاتى از قرآن که درباره فضیلت او و ایثار او و قوت و غذایش آمده، شاهد او هستند».

ابو اسماعیل اینگونه سروده: «جدّ من وزیر و پسر عموى مصطفى، على است که... صاحب روز درخت بزرگ مغیلان(روز غدیر) آن هنگام که احمد برخاست و با صداى بلند ندا داد: «اى على تو را نسبت به خود به منزله هارون نسبت به موساى پاک و کلیم قرار دادم». پس خدا تا وقتى خورشید طلوع مى کند و پاهاى انسان هاى مُحرِم سنگ هاى کعبه را در بر مى گیرد، بر او درود فرستد...».