واژه «روح» در قرآن در معانی مختلفی به کار رفته است. در برخی آیات روح به معنی «وحی» است، و در برخی دیگر از آیات به معنی فرشته اي به كار رفته که در شب قدر نازل می شود، و در گروه دیگری از آیات قرآن از روح به معني «امدادهای الهی» تعبیر شده است، و در نهایت در برخی از آیات به همان معنای مصطلح یعنی روح در مقابل جسم آمده است.

آخرت، سراى جاويدان است و آيات خلود، دليل روشنى بر اين جاودانگى مى باشد؛ در حالى كه جسم مادى هر چه باشد كهنه و فرسوده مى شود و سرانجام مى پوسد و از بين مى رود. اگر معاد، جسمانى باشد اين تضاد به وجود مى آيد كه «فناء» در عالم «بقاء» راه يابد. جواب اين سؤال چندان پيچيده نيست؛ زيرا در اينكه طبيعت جسم فنا و فرسودگى و پوسيدگى است سخنى نيست؛ ولى اين در صورتى است كه از بيرون وجودش مرتباً امدادى به آن نرسد، اما اگر امدادهاى الهى از برون شامل حال جسم گردد مى تواند آن را براى هميشه تازه و نو كند.