در روايات اسلامى بحث هاى جالب و عميق و نكته هاى قابل ملاحظه اى درباره نکوهش بی صبری و اظهار «جزع» ديده مى شود كه هر يك از ديگرى آموزنده تر است.  به عنوان مثال در روایتی از حضرت علی (ع) می خوانیم: «هركس را صبر و استقامت رهایى و نجات نبخشيد، جزع و اضطراب او را از پاى درآورد».  آن حضرت در جایی دیگر در مذمّت جزع مى فرمايد: «از جزع و ناشكيبايى بپرهيز، زيرا اميد انسان را قطع و كوشش و تلاش را ضعيف ساخته و غم و اندوه به بار مى‏ آورد».

درباره اين كه در روز قیامت که روز رسوایی بدکاران است، آبروی چه کسانی محفوظ است؟ خداوند مي فرمايد: «در آن روز آبروي پيامبر(ص) و پيروانش محفوظ است و خدا آنان را خوار نمي ‏گرداند [در حالي كه] آبروي ديگران رفته است». وقتي سخن از عذاب قيامت است صاحبان خرد مي ‏گويند: «خدايا! هر كس را كه به جهنم ببري آبرويش را برده‏ اي». آری در قیامت سخن از بي‏ آبرويي است كه مهم است؛ گرچه سوختن هم [بسيار] سخت است.

از آنجا كه بنى اميه به سلطنت خود رنگ دينى مى دادند و به نام اسلام و جانشينى پيامبر بر مسلمین حكومت مى كردند، قيام و شهادت امام حسين(ع) بزرگترين ضربه را بر پيكر اين حكومت وارد آورد و بنی امیه را رسوا ساخت. حركاتی همچون بستن آب، كشتن كودكان، اسير كردن زنان و كودكان خاندان پيامبر و امثال اينها، به رسوايى آنان كمك كرد و يزيد به شدت مورد نفرت عمومى قرار گرفت، به طورى مجبور شد گناه كشتن حسين(ع) را به گردن عبيد الله بن زياد بیندازد.