امام صادق(علیه السّلام) قرآن را به عنوان اصل و حدیث را به عنوان فرع مطرح کرده و ملاک درستی و نادرستی حدیث را مطابقت حدیث با قرآن دانسته و به شیعیان خود دستور می دادند تا حدیثی را درست بدانند که مطابق با قرآن باشد. از این رو امام(ع) در نقل های بسیاری فرمودند: «حدیثی که کتاب خدا آن را تأیید نکند، باطل است». در واقع این نگرش مانع بسیاری از کجروی های فکری در جامعه شد.
ابن تیمیه حدیث سد ابواب را از جعلیات شیعه می داند. اما مراجعه به کتابهای اهل سنت از جمله مسند احمد، نقل این حدیث را با سندهای صحیح و حسن از جمع کثیری از اصحاب مثل زید بن ارقم و عبدالله بن عمر و ابوهریره از عمر بن الخطاب و... که به حد تواتر هم می رسند، ثابت می کند.
در مقابل این حدیث طبق گفته ابن ابی الحدید طرفداران ابوبکر حدیث دوستی پیامبر(ص) با ابوبکر و باز بودن دریچه خانه او به مسجد را ساخته اند که نشانه های جعل و کذب در آن بر اهل تحقیق پوشیده نیست.
امام سجاد(ع) در برابر جعلیات ابن شهاب زهری، نامه ای کوبنده و در عین حال نصیحت آمیز به او می نویسند. امام با یادآوری نعمت های الهی به زهری در خردی و بزرگی، می فرمایند: تو با کتمان حقایق و ایجاد شک و گمراهی در بین مردم، با ظاهر دینی به هم نوایی با ستمگران پرداخته و با سخنانت آنان را شادمان ساختی. امام با شکوه از مصیبت های که پدید آورده و با یادآوری مرگ و قیامت، از زهری می خواهد توبه کرده و از خواب غفلت بیدار شود.
ابن تیمیه مى گوید: حدیث «مدینه علم» ضعیف است. این ادعا باطل است زیرا اولا: عده زیادی از صحابه و تابعین این حدیث را نقل کرده اند و طبرى و ابن معين و حاكم و خطيب و سيوطى و... آن را تصحيح كرده اند. ثانیا: ابن تیمیه در کلماتش اعتراف دارد به این که ترمذى حدیث «مدینه علم» را نقل کرده است. ثالثا: از جمله کسانى که حدیث «مدینه علم» را تصحیح نموده است، ابوجعفر محمّد بن جریر طبرى است که ابن تیمیه او را حتّی از امامان معصوم اهل بیت نیز اعلم می داند.
اهل سنت در مورد خلافت خلفا، روایاتى را نقل کرده اند و خود به جعل و وضع آن تصریح نموده اند. به عنوان مثال:
1 ـ از رسول خدا(ص) نقل کرده اند که فرمود: ابوبکر بعد از من متولّى امور امت من خواهد شد. ذهبى بعد از نقل حدیث مى گوید: این خبرى دروغ است.
2 ـ عایشه از رسول خدا(ص) نقل کرده که فرمود: ائمه خلافت بعد از من ابوبکر و عمر و... مى باشند. ذهبى بعد از ذکر این حدیث مى گوید: خبرى باطل است و متّهم به وضع آن على بن صالح انماطى است.
قال على بن الحسين السجّاد عليه السّلام :
اَيُّما مُؤ مِنٍ دَمِعَتْ عَيْناهُ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ وَ مَنْ مَعَه حَتّى يَسيلَ عَلى خَدَّيْهِ بَوَّاءَهُ اللّهُ فىِ الْجَنَّةِ غُرَفاً.
هر مؤ منى که چشمانش براى کشته شدن حسين بن على عليه السّلام و همراهانش اشکبار شود و اشک بر صورتش جارى گردد، خداوند او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى دهد.
ينابيع الموده ، ص 429