در روايات اسلامى بحث هاى جالب و عميق و نكته هاى قابل ملاحظه اى درباره نکوهش بی صبری و اظهار «جزع» ديده مى شود كه هر يك از ديگرى آموزنده تر است.  به عنوان مثال در روایتی از حضرت علی (ع) می خوانیم: «هركس را صبر و استقامت رهایى و نجات نبخشيد، جزع و اضطراب او را از پاى درآورد».  آن حضرت در جایی دیگر در مذمّت جزع مى فرمايد: «از جزع و ناشكيبايى بپرهيز، زيرا اميد انسان را قطع و كوشش و تلاش را ضعيف ساخته و غم و اندوه به بار مى‏ آورد».

از نظر امام صادق (ع) خير دنيا و آخرت در اين است كه انسان رضايت خدا را بر ناراحتى مردم ترجيح دهد، تا خداوند قلب‌هاى مردم را به سوى او جلب كند و اگر رضايت مردم را بر خشنودى خدا ترجيح دهد، خداوند او را به مردم واگذار مي كند.

در کنار نعمت های مادی بهشتی اشاره به نعمت هاى معنوى مهم ترى نیز شده است که ارزیابى عظمت آنها با مقیاس هاى ما امکان پذیر نیست، مثلاً در آیه 72 «توبه» مى خوانیم: «خداوند به مردان و زنان با ایمان، باغ هائى از بهشت وعده داده که از زیر درختانش نهرها جارى است، جاودانه در آن خواهند بود، و ... همچنین خشنودى پروردگار که از همه اینها بالاتر است و این است رستگارى بزرگ». و به راستى اگر کسى به آن مقام برسد که احساس کند، خدا از او راضى است و او هم از خدا راضى، همه لذات دیگر را از یاد خواهد برد.