سعد ابی وقاص که نام اصلی او مالک ابن وهیب بن عبد مناف و کنیه وی ابو اسحاق، و مادرش حمنة دختر سفیان بن امیة است؛ از پیشگامان مسلمانان است که در هفده سالگى مسلمان شد و در جنگهای بدر، احد، خندق، حدیبیه، خیبر و فتح مکه حضور داشت. اهل سنت او را جزء ده تن از اعضای عشره مبشره می دانند. ولی در دوران خلفات عثمان به دنیا پرستی و مال اندوزی روی آورد؛ و همین باعث شد که با علی(ع) بیعت نکند. سعد در سال 55 درگذشت و مروان بن حکم بر او نماز گزارد و در مدینه دفن شد.
عمر گفت: امر خلافت را به این شش نفرى می سپارم که پیامبر(ص) از آنان خشنود بود و آنها را بهشتى خواند. آنگاه دستور داد؛ اگر پنج نفر اجتماع کرده و یک نفر خوددارى نمود، سر آن یک نفر را بزن! و اگر چهار نفر اتّفاق کرده و دو نفر خوددارى نمودند، سر آن دو نفر را بزن! و اگر سه نفر به کسى و سه نفر بعدی به کسى دیگر رضایت دادند، به نفع کسانى باشید که عبد الرحمان بن عوف در میان آنهاست و بقیّه را [که پیامبر(ص) بهشتی خوانده] گردن زنید و بکشید.
ابن تیمیه شیعه را متهم می‌کند که به خاطر تنفر از عشره مبشره (ده نفرى که به آنها مژده بهشت داده شده) – به استثنای علی – ازعدد ده نیز متنفر شده و امور مرتبط با این عدد در زندگی‌شان راه ندارد. پاسخ چنین تهمت سخیفی وجود آیات مشتمل بر عدد ده در قرآن تلاوت شده توسط شیعه و استفاده از این عدد در ادعیه، اعمال، اذکار و... نزد شیعیان است. شیعه براى عدد بدون معدود، ارزشى قائل نیست؛ زیرا عدد تا زمانى که به معدود مبغوض یا محبوبى ضمیمه نشود، در هیچ فردى نسبت به آن عدد، نشانى از حبّ و بغض یافت نمی شود.
الإمامُ علىٌّ(عليه السلام)
إنّ لکلٍّ أجلا لا يَعْدُوهُ
براى هر چيز مدّتى است که از آن تجاوز نمى کند
ميزان الحکمه، جلد 1، ص 46