امام علی(ع) با هشدار نسبت به عاقبت كار «ابليس» می فرماید: «از كارى كه خداوند با ابليس كرد عبرت بگيريد؛ زيرا اعمال طولانى و كوشش هاى بسيارش را بر باد داد؛ در حالى كه خدا را شش هزار سال عبادت كرده بود؛ ... [آرى] همه آنها را به سبب ساعتى تكبّر نابود ساخت، ... هيچ گاه خدا انسانى را با داشتن صفتى وارد بهشت نمى كند كه بر اثر همان صفت فرشته اى را از بهشت بيرون كرده است، حكم او درباره اهل آسمان و زمين يكسان است و خدا با هيچ يك از خلق خود دوستى خاصى ندارد تا به سبب آن چيزى را كه بر همه جهانيان تحريم كرده است بر وى مباح سازد!».

یکی از عوامل مهم سرپیچی قوم نوح(ع) در برابر ارشادهای دلسوزانه حضرت نوح(ع) صفت رذیله «غرور» بود؛ چرا که اين قوم مغرور با اينكه آثار حقّانيّت را در معجزات نوح(ع) مى‏ ديدند و احتمال مجازات الهى بسيار قوى بود، نه تنها اعتنايى نداشتند بلكه پیامبر خود را تشويق به درخواست عذاب الهى مى‏ كردند!

«بَکَّه» به معنى«ازدحام و اجتماع» است. امام صادق(ع) فرموده: «مکّه» نام مجموع شهر و«بکّه» نام محل خانه کعبه است. «بَکَّه» مرادف با مکه و يا محل از بين بردن نخوت و غرور نيز آمده است.

«حمیّت»، به معنى حرارتى است که از آتش، یا خورشید، یا بدن انسان و مانند آن به وجود مى آید و به حالت خشم و همچنین نخوت و «تعصب خشم آلود» نیز «حمیّت» مى گویند. این حالتى است که بر اثر جهل و کوتاهى فکر و انحطاط فرهنگى، سرچشمه بسیارى از جنگ ها و خونریزى هاى اقوام جاهلی مى شود. این واژه، گاه در همین معنى مذموم (توأم با قید جاهلیت، یا بدون آن)، و گاه در معنى ممدوح و پسندیده به کار مى رود، و اشاره به غیرت منطقى و تعصب در امور مثبت و سازنده است. ولى غالباً در همان معنى مذموم به کار رفته است.