«غيبت» يکي از شايع ترين مفاسد اخلاقی است که سبب هتک حرمت افراد، اشاعه فحشاء و سبب تزلزل پايه های اعتماد در جامعه می شود؛ به همين دليل اسلام شديدا از آن نهى كرده است. از آنجا كه انسان بدون پرهيز از اين رذيله اخلاقى نمی تواند به مقام قرب الى الله برسد، علماى اخلاق از غيبت به عنوان يكى از بدترين آفات زبان نام برده اند. نقطه مقابل غيبت «حفظ الغيب» است، يعنی انسان در پشت سر افراد، از آنها به نيكی ياد كند، و اگر از كسى غيبت می شود به دفاع ازحيثيت آنها برخيزد.

از جمله آثار مثبت «سخاوت» در زندگى فردى و اجتماعى انسان اين است كه پوششى براى عيوب انسان است و آبروى او را حفظ مى كند، ثمره درخت عقل است، بر عقل و خرد انسان مى افزايد، فاصله طبقاتى جامعه را كم مى كند و از اين طريق ناهنجاري هاى ناشى از فاصله طبقاتى را از بين مى برد و يا كاهش مى دهد، مدافعان انسان را زياد مى كند و آبروى او را محفوظ مى دارد و دشمنان و بدخواهان را عقب مى راند و ... .

اگر کسی در نبود شخصی دیگر عیبی از عیبهای او را فاش سازد مرتکب غیبت شده است. همچنین اگر برخی از صفات و ویژگی های آشکار او را به قصد عیب جویی و نکوهش بگوید نیز مرتکب غیبت شده است. اگر شخص وصف یا عیبی را به دروغ به دیگری نسبت دهد، مرتکب گناه تهمت شده است.

امام علی(ع) فرمود: «كسى كه محاسبه نفس خويشتن كند، بر عيوب خويش واقف مى شود، و از گناهانش با خبر مى گردد و از گناه توبه مى كند، و عيوب را اصلاح مى نمايد».