امام علی(ع) می فرماید: «از ميان حقوقى كه خداوند واجب ساخته، بزرگترين آنها حق والى و زمامدار بر رعيت و حق رعيت بر والى است. حقی كه خداوند سبحان آن را بر هر كدام در مقابل ديگرى مقرّر فرموده است، خداوند اين فريضه را چارچوبی برای پيوستگى آنان با يكديگر و موجب عزت و قدرت دين آنها قرار داده است، بنابراين توده مردم هرگز اصلاح نمى شوند مگر با اصلاح زمامداران و زمامداران اصلاح نمى گردند جز از طريق قرارگرفتن ملت در مسير صحيح و مستقيم». آری تنها اگر هر دو صالح باشند، بهترين شرايط براى پيروزى و پيشرفت جامعه فراهم مى گردد.

از نظر امام صادق(ع) كليد عاقبت به خيريِ انسان در بزرگ شمردن حق خداوند است؛ يعني نعمت‌هاى خدا را در معصيت او استفاده نكند و اگر گناه كرد و خدا او را عذاب نكرد به حلم خدا مغرور نشود و گرامى بدارد هر كس را كه از ما اهل بيت(ع) سخن مى‌گويد و موّدت آنها را پذيرفته باشد.