اصل آزادى اراده، براي همه انسانها فطرى و موافق وجدان عمومى بشر است و آيه «وَ ما رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيدِ» دليل روشنى بر اختيار و آزادى اراده است و خدا بى جهت نه كسى را كيفر مى دهد و نه بر مجازاتش مي افزايد. برنامه او عدالت محض است، چرا كه سرچشمه ظلم، كمبودها و نقصانها، ناآگاهى و يا هواى نفس است و ذات پاك او از اين امور منزه مى باشد. از يك سو خدا راه را نشان داده و انتخاب با ما است و از سوى ديگر انتخاب ما منوط به مشيت الهى است. به اين ترتيب نه «تفويض» و واگذارى كامل است و نه اجبار و سلب اختيار.

این دو تعبیر قرآن درست به آن مى ماند كه شخص نجار بگويد: قسمت زيادى از اين چوب هايى را كه فراهم ساخته ام براى تهيه درب هاى زيبا است و قسمت زياد ديگرى براى سوزاندن و افروختن آتش، چوب هايى كه صاف و محكم و سالم اند در قسم اول مصرف مى شود و چوب هاى ناصاف و بدقواره و سست و تكه پاره در قسمت دوم. در حقيقت نجار دوگونه هدف دارد، يكى هدف اصلى و ديگرى هدف تبعى.