وقتي انسان‌ها غرق در گناه و عصيان شوند و طغيان و نافرمانى را به مرحله نهائى برسانند خدا آنها را به حال خود وا مى‌گذارد و ميدان مي‌دهد تا پشتشان از بار گناه سنگين شود و مستحق حداكثر مجازات شوند؛ چراكه تمام پل‌هاي پشت سر خود را ويران و راه بازگشت را بسته و لياقت هدايت الهى را از دست داده‌اند. خدا گاهى به اين افراد، نعمت فراوانى مي‌دهد تا وقتي در لذت پيروزى غرق شدند ناگهان همه چيز را از آنان بگيرد تا حداكثر شكنجه را در زندگى اين دنيا ببينند؛ زيرا جدا شدن از چنين زندگى مرفهى، بسيار ناراحت كننده خواهد بود.