تفسيرهاى نادرست براى مسئله شفاعت، دو دسته را - كه دو قطب كاملا متضاد هستند - به مخالفت با اين موضوع برانگيخته است. دسته اى كه طرز تفكّرى همانند «مادّيها» دارند و مسئله شفاعت را عامل تخدير و خاموش ساختن تلاش و كوشش تصوّر مى كنند. دسته اى ديگر بعضى از افراطيّون مذهبى مانند «وهّابيها» و همفكران آنها هستند كه اعتقاد به شفاعت را يك نوع شرك و انحراف از آيين توحيد مى پندارند.

وهابیت تندرو بر اصولی متکی است که خواه ناخواه روزگاری نه چندان دور منجر به سقوط این مکتب فکری در میان مسلمانان خواهد شد. اصولی هم چون: خشونت، تحمیل عقیده، تعصب کور، نشناختن ارزش های فرهنگی، تحجر و مخالفت با پدیده های جدید، فهم غلط از آیات قرآن.

به یقین، یکى از عوامل پیشرفت فکر وهّابى گرى افراطى، در میان قشرى از مسلمین جهان، تندروى هاى غلات است. همان افراد نادان و بیسوادى که درباره بزرگان دین به غلو پرداختند و آن ها را از درجه عبودیّت بالا بردند و به الوهیّت رساندند و شریک خدا قرار دادند. به همین جهت وظیفه علماى اسلام همیشه و به خصوص امروز، بسیار سنگین است؛ از یک سو باید به هدایت غلات بر خیزند و از سوى دیگر به سفسطه هاى وهّابیان تندرو پاسخ گویند، و چه مشکل است حفظ تعادل توده هاى کم سواد در این امور.

امروز وهّابیّون به دو شاخه تقسیم شده اند: 1- سلفى هاى تندرویی که مهم ترین مشخصه شان تکفیر دیگر مذاهب اسلامی و خشونت و خونریزی است. 2- وهّابىّ هاى معتدل و روشنفکر که اهل منطق و گفتگو و احترام به عقاید دیگر مذاهب اسلامی اند.
 روز به روز از طرفداران گروه اول کاسته و به هواداران گروه دوم افزوده می گردد.