برخی مى پندارند این انواع وقت هاى نماز از ویژگى هاى فقه شیعه است، در حالى که انواع وقت، در فقه اهل سنت نیز دیده مى شود، هر چند در تعداد با هم تفاوت دارند. نووى می گوید: ظهر سه وقت دارد؛ وقت فضیلت، وقتِ اختیار و وقت عذر. وقت فضیلت اول آن است، وقت اختیار فاصله وقت فضیلت تا آخر وقت است، و وقت عذر وقت عصر است. سپس مى گوید: قاضى حسین گفته که نماز ظهر چهار وقت دارد. وقت فضیلت، وقت اختیار، وقت جواز و وقت عذر، و وقت جواز وقتى است که سایه به اندازه شاخص شود که آخر وقت است.

رسول خدا(ص) و اصحابش حتّی با تحمّل گرما و رنج بر زمین سجده مى کردند؛ تا اینکه خداوند براى رفع حرج اجازه داد در صورت وجود عذر یا ضرورت بر جامه سجده کنند. انس بن مالک گوید: «هرگاه با پیامبر(ص) نماز مى خواندیم و یکى از ما نمى توانست پیشانى بر زمین بگذارد، لباس خود را پهن کرده، بر آن سجده مى کرد». این روایت تصریح دارد که آنان در حال ضرورت چنین مى کردند، پس قرینه مى شود بر اینکه این روایت هاى مطلق هم در موارد ضرورت مقید می شوند.

در شأن نزول آیات 188-189 سوره آل عمران دو نظر وجود دارد. عده ای معتقدند آیات درباره جمعی از یهود نازل شده که کتب آسمانی خود را تحریف و کتمان کردند و از این کار خود خوشحال بودند. عده ای دیگر هم آیات را درباره منافقان دانسته اند، آنها به بهانه داشتن عذر از شرکت در جنگها خودداری کرده و جلوی رفتن دیگران را می گرفتند. با این وجود توقع تحسین شدن هم داشتند.

توبه خدا به معنى رحمت خاص الهى است نه پذیرش عذر بندگان از گناه و از برخی آیات و کتب لغت این معنی استفاده می شود.

میرزا بهاء که هدفش از نبوت را آسان کردن تکالیف و تطبیق دادن دستورهای دینی بر خواست مردم و مقتضیات زمان اعلام کرده، برای آن که مردم با تیمم، دست و صورت خود را خاک آلود نکنند و به جهت آسانی تکلیف فتوا داد: «در صورتی که برای وضو آب نداشتید، و یا عذری در استعمال آب داشتید، لازم است پنج مرتبه بگویید: بسم الله الاطهر الاطهر».

هر پیامبرى قبل از هر چیز باید اعتماد مردم را جلب کند، در غیر این صورت مقامِ رهبرى او متزلزل خواهد شد. اگر پیامبران معصوم نباشند بهانه جویان به عذر این که آنها اشتباه مى کنند، و حقیقت طلبان به خاطر تردید نسبت به محتواى دعوت آنها، از پذیرفتن دعوت شان خوددارى خواهند کرد. ضمن اینکه پیامبران به خاطر علم و آگاهى و ایمان فوق العاده اى که دارند انگیزه هاى معصیت را مهار مى کنند و عوامل گناه نمى تواند بر عقل و ایمان آنها چیره شود و این همان معنای عصمت است.