مطابق برخی روايات، چون غالب ارزاق انسانها از آسمان است، آسمان به عنوان معدنى از بركات و ارزاق الهى معرفى شده، و به هنگام دعا به آن توجّه مى‏ شود. چراکه باران زنده كننده زمين‏ هاى مرده از آسمان مى‏ بارد، نور آفتاب كه منبع حيات و زندگى است از سوى آسمان مى‏ تابد و هوا سومين عامل مهم حيات در آسمان است.

از بعضى از روايات، فلسفه ديگرى براى اين كار استفاده مى‏ شود، و آن اظهار خضوع و تذلل در پيشگاه خدا است؛ چراكه انسان به هنگام اظهار خضوع، يا تسليم، در مقابل شخص يا چيزى، دست ‏هاى خود را بلند مى‏ كند.

واژه «ظِلالْ» جمع واژه «ظِلَّ» به معنى سايه است. البته این واژه به عنوان كنايه در مورد عزّت، قدرت، و رفاه و آسايش نيز اطلاق مى‌ شود.

گرچه روز و شب ثمره نور آفتاب و حركت زمين است؛ اما قرآن در آیات بسیاری به این دو پدیده پرداخته و آنها را نشانه توحید دانسته و می فرماید: «از نشانه ‌هاى او شب و روز و خورشيد و ماه است». همچنین قرآن شب و روز را از مواهب الهی دانسته و می فرماید: «خدا كسى است كه شب را براى آرامش شما قرار داد، و روز را روشنى بخش». در واقع استراحت شبانه در بازیابی نيروى كار بسیار موثر است و از سویی قرآن به اين دو سوگند ياد کرده و می فرماید: «سوگند به شب هنگامى كه همه جا را بپوشاند و سوگند به روز هنگامى كه جلوه‌ گر شود».