سرچشمه ناسپاسي، از عدم شناخت انسان نسبت به نعمت های الهی ناشي مي شود، اگر لحظه اي در آفرينش اعضای بدن خويش دقت کنيم به این مطلب پی می بریم که سلب نعمت هاى به ظاهر كوچك و بسيار كم اهميت حيات ما را به خطر مى اندازد. حال اگر نعمت هدايت انبياء و نزول كتب آسمانى را بر آن ها بيفزاييم، آنگاه در مي يابيم كه مواهب الهى بر ما بسيار و توان شكرگزاري مان بسيار ناچيز است. آری توجّه به اين امور، ريشه هاى ناسپاسى را مى سوزاند و روح شكرگزارى را در انسان زنده می کند.

در درون چشم و دهان انسان، چشمه هاى جوشانى است که دقیقاً تنظیم شده و از روزنه بسیار ظریف و باریکى، در تمام طول عمر و بدون وقفه، دو مایه کاملا متفاوت روان است، که اگر نمى بود نه انسان قدرت دیدن داشت، و نه توانایى براى سخن گفتن و جویدن و بلعیدن غذا. اگر در جبنه هاى فیزیکى و شیمیایى، این دو چشمه جوشان، و نظام دقیق و حساب شده و ظرافت ها و منابع و برکات آن بیندیشیم، همین یک آیه و نشانه به ظاهر کوچک، کافى است که براى ما تبیین کند او حقّ است.