از تعبيرات قرآنی چنين استفاده مى‏ شود كه بهترين دعا آن است كه از مساله «ربوبيّت» پروردگار آغاز شود. درست است كه نام مبارك «اللَّه» جامع ترين نامهاى خدا است، ولى از آنجا كه تقاضا از محضر پر لطف او تناسب با مساله «ربوبيّت» دارد - ربوبيتى كه از ناحيه خداوند از نخستين لحظات وجود انسان آغاز مى‏ شود و تا آخر عمر او و بعد از آن ادامه دارد، و انسان را غرق الطاف الهى مى‏ كند - خواندن خداوند به اين نام در آغاز دعاها از هر نام ديگر مناسب تر و شايسته ‏تر است‏.

يكي از آياتي كه دلالت بر ظهور امام زمان(عج) دارد «آيه ارسال رسول» است. خداوند در اين آيه می فرماید: «او كسى است كه رسولش را با هدايت و دين حق فرستاد تا او را بر همه آيين ها غالب گرداند». مقصود از هدايت در این آیه، هدايت الهى است كه خداوند رسول خود را بر آن مبعوث كرده و مراد از دين حق نيز دين اسلام است. بنابراین خداوند وعده ظهور و غلبه اسلام بر تمام ادیان را داده است. امام صادق(ع) در تفسیر آیه می فرماید: «به خدا سوگند تأويل آيه هنوز تحقق نيافته و نخواهد يافت تا آنكه قائم خروج كند».

از برخى عبارات اناجيل به دست مى آيد كه وقت ملكوت آسمان ها كه همان حكومت عدل جهانى توحيدى بر روى زمين است، در «آخرالزمان» می باشد. حضرت عيسى(ع) در مورد مقدمات برپايى ملكوت خداوند مى گويد: «و زود است كه خبر از جنگ ها و شايعات بشنويد مبادا كه فزع كنيد؛ زيرا حدوث آنها حتمى است ولى نهايت عالم نخواهد بود». اين مطلب موافق رواياتى است كه از رسول اكرم(ص) رسيده و می فرماید : «مهدي در آخر الزمان خروج خواهد نمود».

لقب «مسيح» همان گونه كه بر پيامبر خدا حضرت عيسى(ع) اطلاق مى شود بر «دجّال» نيز اطلاق مى گردد؛ و تنها وقتى به صورت مطلق و بدون قيد آورده شود منظور همان حضرت عيسى(ع) است. در ظاهر، «مسيح دجّال» همان دجّال معروف است که چون با پرچم مسيحيت ظهور خواهد كرد و قيام او همه زمين را فرا مى گيرد و گويا آن را مسح مى كند به این نام خوانده می شود.