بر اساس آيه ۲۹ سوره بقره یعنی «خَلَقَ‏ لَكُمْ‏ ما فِي‏ الْأَرْضِ‏ جَمِيعاً»، نعمت هاى عالم براى همه انسانها آفريده شده و بر اساس بيان اميرمؤمنان علیه السلام «به زمين و آسمان از سوى خداوند فرمان داده شده كه به انسانها سود رسانند و براى مصالح انسانها برپا داشته شوند و آسمان و زمين نيز از اين فرمان اطاعت بردند».

در صورتى اين هدف و اين علت غايى آفرينش، تحقق مى يابد و نقض نمى شود كه همه مردم توان بهره ورى از اين مواهب و نعمت هاى طبيعى را داشته باشند و در حوزه اقتصاد هر يك از افراد به حق خود از ثروت و درآمدهاى جامعه دست يابد؛ يعنى در حوزه رفتارها و روابط اقتصادى، عدالت مراعات شود و به حقوق اقتصادى افراد ظلم نگردد.

اسلام در جغرافيايي نازل شد كه خوردن اموال يتيم براى آنها امري عادى بود! از اين رو دستورات اسلام، در چنين محيطي، چيزى جز معجزه نيست. در واقع اين توصيه ها به دو موضوع مسائل انسانى و مشکلات اجتماعی اشاره دارد؛ زیرا همواره در هر جامعه، ایتامی وجود دارند كه نيازمند كمكهاى ديگران اند، و اگر در جامعه رها شوند، و از محبت، عواطف و كمكهاى مالى ديگران بهره مند نشوند، به موجودى عقده اى و خطرناك تبديل خواهند شد که در صدد انتقام از جامعه برمى آيند.