آیات و روایات، عرش الهی را پدیده ای بسیار عظیم و باشکوه توصیف می کنند آنچنان که تمام آسمانها و زمین در برابر آن مانند حلقه ای در بیابان است. استفاده از این تعبیر درباره خداوند کنایه از قدرت و تسلط کامل آن وجود مقدس است. مفسران آراء متفاوتی در تفسیر کرسی و عرش دارند مثلا کرسی را به معنای عالم ماده و عرش را به معنای عالم ماوراء ماده در نظر گرفته اند. به هر ترتیب به قراین مسلم عقلی و شرعی، استفاده از تعبیر «عرش» از باب استعمال کنایی است نه حقیقی.

طبق آیات و روایات شیطان اجازه ورود به کشور تن را ندارد و این انسان است که گام های نخستین را برای ورود شیطان برمی دارد. حضور شیطان در مجلس گناه، هنگام طغیان و برافروخته شدن غضب یا خلوت با زن بیگانه حتمی است.

خداوند  خطاب به پیامبر مى فرماید: «اگر شیطان تو را به فراموشى افکند و با این گونه اشخاص سهواً همنشین شدى به مجرد این که متوجه موضوع گشتى فوراً از آن مجلس برخیز و با این ستمکاران منشین». متکلّمین ما انبیاء و ائمه(ع) را علاوه بر احکام، در موضوعات عادى نیز معصوم می دانند. بنابراین، روى سخن در آیه گرچه به پیامبر(ص) است اما در حقیقت منظور پیروان او هستند.