امامت در نگاه اهل سنت، رياست عمومى در امور دين و دنيا به عنوان جانشين پيامبر(ص) است؛ به تعبیری ریاست حکومتی که شکل دینی دارد. با این وصف امامت جزء فروع دین بوده و طبیعتا چنین شخصی می تواند از طرف مردم انتخاب شود. اما شيعه مى گويد: امامت يك منصب الهى بوده و تمام وظايف انبياء _بجز دريافت وحى و آنچه شبيه آن است_ براى امامان ثابت است. از این رو عصمت كه شرط نبوت مى باشد در امام نيز هست. این تفاوت موجب می شود ما امامت را جزء اصول دین بدانیم.

آلوسى در ارتباط با امام علی(ع)، فاطمه زهرا(س) و فرزندان آن حضرت مي گويد: «آنان درباره على و فاطمه (ع) چه مى توانند بگويند؟ به جز اينكه على مولاى مومنين و جانشين پيامبر است و فاطمه پاره تن احمد و جزئى از محمد است و امام حسن و حسين(ع) روح و ريحان و دو سرورو جوانان اهل بهشتند. و اين عقيده ارتباطى به رافضى بودن ندارد بلكه آن چه به جز اين عقيده باشد، در نزد من گمراهى است.

در ماجرای جنگ صفین، در بيابانى امام(ع) فرمود مکانی را حفر كنند. مقداری از زمین را که کندند به صخره اى بزرگی برخوردند. افراد هرچه كوشيدند موفق به کندن آن نشدند. آنگاه امام(ع) سنگ را حركت داد و از زیر آن آبى گوارا جوشيد. راهبى كه در صومعه ای مى زيست به یاران حضرت گفت: این چشمه «راحوما» نام دارد و هفتاد پیامبر و هفتاد جانشین پیامبر از آن نوشیده اند. من از سالی كه در اين صومعه هستم آنرا ندیده ام و كسى نمى تواند آن را پیدا کند مگر پيامبر يا جانشين پيامبر باشد. او با دیدن این معجزه مسلمان شد.