«فدک» قریه اى آباد و حاصل خیز بود در سرزمین حجاز نزدیک «خیبر» که میان آن و مدینه دو یا سه روز راه (یکصد و چهل کیلومتر) بود و در آن چشمه اى جوشان و نخل هاى فراوانى بود و بعد از خیبر نقطه اتکاى یهودیان در حجاز به شمار مى رفت.
«ابو الدّحداح انصارى» به پيامبر(ص)عرض کرد: من دو باغ دارم اگر يکى از آنها را به عنوان صدقه بدهم دو برابر آن را در بهشت خواهم داشت؟ فرمود:آرى، او باغ بهتررا صدقه داد، آيه فوق نازل و صدقه او را دو هزار هزار برابر کرد، پيامبر(ص)فرمود: «چه بسیار نخله هائى در بهشت که شاخه هایش براى ابو الدّحداح آویزان شده است».
قالَ رسولُ اللّه صلّى اللّه عليه و آله :
يا فاطِمَةُ! کُلُّ عَيْنٍ باکِيَهٌ يَوْمَ الْقيامَةِ اِلاّ عَيْنٌ بَکَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَينِ فَاِنِّها ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعيمِ الْجَنّةِ.
فاطمه جان !روز قيامت هر چشمى گريان است ؛ مگر چشمى که در مصيبت و عزاى حسين گريسته باشد، که آن چشم در قيامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى شود.
بحارالانوار، ج 44، ص 293