خواننده این سوره به ازاء هر دانه شن ده حسنه به او داده مى شود و ده سیئه محو مى گردد و ده درجه بر درجات او افزوده مى شود و خداوند وحشت دنیا و آخرت را از او برمى دارد.

این سوره هفت بخش دارد: 1- بیان عظمت قرآن .2- مبارزه بر ضد شرک و بت پرستى. 3- توجیه مردم در مسأله معاد و دادگاه عدل پروردگار .4- بیان داستان قوم عاد. 5- گسترش و عمومیت دعوت پیامبر(ص) حتی به  طایفه جن. 6-  تشویق مؤمنان و انذار کافران. 7- دعوت پیامبر(ص) به صبر و استقامت و اقتداء به سیره انبیاى پیشین.

بعضى از مورخان، معتقدند «عاد» بر دو قبیله اطلاق مى شود:
1- قبیله اى از انسان هاى قبل از تاریخ که در «عربستان» زندگى مى کرده اند.
2-  قوم دیگرى به نام «عاد» که در سرزمین «احقاف» یا «یمن» زندگى مى کردند. حضرت هود(ع)  توانست با تلاش خود گروهى در حدود چهار هزار نفر از آنها را پاکسازى کرده و به آئین حق بخواند، اما دیگران بر لجاجت و عناد خود باقى ماندند. سرانجام  گرفتار طوفان شدید و بسیار کوبنده اى شدند که آنها را از بین برد.

این آیه درباره ابوذر یا گروهى از قبایل بادیه نشین مکّه یا یک کنیز رومى یا مردان پاکدل اما فقیر و تهیدستی مثل بلال و عمار و... نازل شده که وقتی اسلام آوردند،  اشراف مکه گفتند: اگر اسلام چیز خوبى بود، اینها بر ما سبقت نمى گرفتند .  و یا درباره عبداللّه بن سلام و یارانش نازل شده که وقتی مسلمان شدند، جمعى از یهودیان گفتند: اگر اسلام خوب بود، آنها پیش قدم نمى شدند.

بعد از آنکه پیامبر(ص) از مکه به طائف رفت تا مردم را به سوى اسلام دعوت کند، اما کسی ایمان نیاورد و اشراف طائف او را تکذیب کردند، در بازگشت پیامبر(ص) شبانه مشغول نماز شد یا در وادی جن به تلاوت قرآن پرداخت. گروهى از جنّ صداى تلاوت قرآن و نماز حضرت را شنیدند و ایمان آوردند و این آیات درباره آنها نازل شد.