این استغفار سرمشقى براى همه امت است، زیرا: 1- بعد از فتح مکّه، مسلمانان فهمیدند که از بی تابی و گمان بد بعضی از آن ها به وعده های الهی در لحظه های سخت باید استغفار کنند.  2- انسان هر قدر حمد و ثناى الهى کند، باز باید از تقصیر خویش استغفار کند. 3- معمولاً بعد از پیروزى ها، حالت غرور و یا انتقامجوئى به وجود مى آید، در اینجا باید به یاد خدا بود. 4- این دستور به معنای اتمام تقریبی مأموریت و عمر رسول اکرم(ص) بود و این حالت مناسب استغفار و حمد و تسبیح خداوند است.