در شفاعت اخروی شفیع به اراده خدا قدم به میدان شفاعت مى گذارد و انتخاب شفیع با خداوند است و شفیع شخص گناه کار را دگرگون کرده و او را از آثار گناه شستشو مى دهد. همچنین هر مجرمى مشمول شفاعت قرار نمى گیرد و منشاء شفاعت هم رحمت نا محدود الهى است؛ ولى در شفاعت دنیوی گناه کار برانگیزنده شفیع است و مجرم واسطه و شفیع را انتخاب مى نماید و تغییرى در مجرم و گناه کار داده نمى شود و هر نوع مجرمى ممکن است مشمول شفاعت قرار گیرد و این شفاعت نوعى تبعیض در قانون است.

شفاعت عبارت است از کمک نمودن یک موجود قوى به موجود ضعیف تر، تا بتواند به آسانى مراحل رشد خود را با موفقیت طى کند. «شفاعت» که به وسیله بندگان خاص خدا انجام مى گیرد، همانند «شفاعت تکوینى» است یعنى همان طور که اگر درون یک دانه گیاه عامل حیات و سلول زنده وجود نداشته باشد، تابش هزاران سال آفتاب و یا ریزش باران هیچگونه تأثیرى در نمو و رشد آن نخواهد کرد، شفاعت اولیاى خدا نیز براى افراد نالایق بى اثر است.
به این ترتیب، شفاعت یک عامل تربیت است نه یک وسیله پارتى بازى و فرار از زیر بار مسئولیت.